stroefs en zwaarmoedigs, dat niet voor hem moest spreken. Toch was zijn voorkomen ver van onbevalig te zijn. Zijne gestalte was rijzig en slank, de trekken van zijn gelaat fijn en edel, groote donkerblauwe oogen vonkelden van vernuft en diep gevoel; slechts waren ze wat diep ingezonken voor zoo jeugdigen leeftijd; ook was het voorhoofd meer gegroefd en de wangen matter en bleeker, dan men het bij een gelukkige gewacht zou hebben. Hij droeg dus ondanks zijne voorzorg het stigma van zijn martelaarschap; maar aan de fijne sterk blonde haren, die in menigte van vroolijke lokken over den platten halskraag nedervallen, zoudt gij het niet zeggen, hoe menige sombere gedachte de kruin heeft doorwoeld, die ze dekken. De kleeding was onberispelijk, zooals men dat wachten kan van iemand, die het recht niet heeft op dat punt onverschillig te wezen, wel zonder opschik, maar keurig, van de fijne witte handlubben af tot op het zwart fluweelen wambuis, en de koralen kwastjes van den halskraag toe.
»Verheugd u te zien, heer dokter," sprak van Beuningen, hem minzaam groetende.
Dokter Gerrit boog zich opnieuw. Hij begreep dat het niet aan hem was om de eerste vraag te doen. Van Beuningen vergiste zich in dit zwijgen en in de oorzaak van het stroeve uiterlijk, want hij zeide:
»Gij hebt recht u ietwat verrast en licht wat gestoord te toonen over dit onvoorbereide opontbod… doch als ik u de reden zal gezegd hebben, zult gij die, meen ik, wichtig genoeg achten."
»Ik geloof die te weten, achtbare heer!… ik vrees maar al te zeer, dat ik dit opontbod danken moet aan dominus Soeterbeck."
»Gij hebt recht! aan dien dank ik het, dat ik op u heb kunnen denken. Van uwe conditie en religie was ik sinds lang onderricht; dokter Tulp heeft mij meer dan eens uwe bekwaamheden geroemd."
Dokter Gerrit boog zich, sterk kleurende. Van Beuningen vervolgde: »maar van uwe tolerancie heeft Soeterbeck mij onderricht."
Dokter Gerrit herhaalde wat verlegen: »mijne tolerancie?
