de geëerden behoorde, gedachtenissen en aanbevelingen van groote meesters; alles... maar geen goud. En Pierre had meer geleden dan gewerkt in den laatsten tijd; en Pierre was moedeloos, en Jehan vond alles verachterd. Jehan nu was vroom en goed, en de gedachte dat er te veel voor hem was opgeofferd, en dat hij veel had te herstellen, drukte hem zwaar, maar niet zoo zwaar om de vleugelen van zijn talent de binden; integendeel, de ijver ontplooide ze en zijne werkplaats werd van nu aan zijne wereld en zijn leven zijn werk; aan al het andere was hij vreemd, werd voor alle andere levensgenot en levensbehoeften telkens meer onverschillig voor het gewone leven altijd meer ongeschikt en had nauwelijks opgemerkt wat er rondom hem voorviel; niet hoe Pierre aan zijne zijde als wegstierf aan eene slepende ziekte, niet hoe de kleine Tonia tot eene bekoorlijke jonkvrouw begon op te groeien. Te vreeselijker en te meer plotseling trof hem dus de schrik, toen hij op een dag aan het sterf bed van zijn broeder werd geroepen, die zijne voogdij en zijne zorgen voor Tonia aan hem overdroeg. Maar eenmaal van de eerste smart en de eerste verbijstering bekomen, ging hij opnieuw zijn vroegeren weg, of liever hij ging niet, maar hij bleef als vroeger verscholen en teruggetrokken achter de muren van zijne werkcel. Voor Tonia was er niets veranderd, en zelfs was zij meer verlaten dan vroeger. Pierre had zich nog somtijds met haar beziggehouden, vooral in den laatsten tijd.
Jehan scheen ternauwernood op te merken, dat zij daar was; en zoo zij er niet geweest ware, hij had haar zoomin gemist als zijn avondmaal, als den wijn dien zij hem moest inschenken, of hij vergat dien te drinken. Maar op eens nam dit alles ook voor haar een vreemden en verrassenden keer. De weinige bezoekers van Guillermin's atelier waren kunstkenners, waren toenmaals geestelijke heeren, die dus noch door hunne gesprekken, noch door hun uitwendigen toestand den gewonen loop zijner gedachten stoorden, en op een ander punt richtten. Maar op zekeren tijd kwam de zoon van een der voornaamste burgers van Avignon bij hem met zijne bruid, om deze zelve de keuze te laten doen van een dier kleine toiletkastjes in ebbenhout of ivoor, waarvan vroeger Pierre in Avignon de meest
