van André, hij wordt in den kerker geworpen, veroordeeld en morgen, morgen!..." Nieuw snikken eindigde Tonia's treurige mededeeling.
»De ongelukkige is niet te redden, zelfs al had hij ook slechts het dier geraakt. Inbreuken op de jachtrechten worden hier altijd met den dood gestraft, en nu den markies zelven! Men zal het nog daarbij voor boos opzet houden, zoo het dat niet is... neen, voorzeker de ongelukkige is niet te redden!" spreekt Jehan met eene bedaardheid, in wier beteekenis Tonia zich vergist, want zij roept uit:
»O, mijn God! hij wil zijn dood, hij wil hem niet redden, hij haat hem nóg."
»Hij heeft mij veel leed gedaan, maar ik haat hem niet! ik wil hem redden, Tonia! Bij uwe tranen, ik wil het; maar er is geen middel, ik weet er geen."
»Ik weet er een, messer Jehan. De Vicomte de Montbarrois is ook een groot heer, hij zou zich de zaak van André aantrekken, zoo de brief van zijn broeder tot hem kwam, die mij gegeven is door den goeden jongen man, die mij tijding van André is komen brengen en die een der getuigen was van het geval hij was een der jagers. Als gij u nu wildet belasten met dien brief?..."
»Dat zou niet baten, mijn kind. Die groote heeren ondersteunen elkander altijd, waar het hunne voorrechten geldt, en daarbij, het kasteel ligt meer dan eene dagreize van hier, en morgen, zegt gij,.., is het de dag....”
»Gij hebt gelijk, dat zou te laat zijn! Maar iets kunt gij toch voor ons doen, zoo gij wilt," sprak zij nu vleiend, hare hand op zijn arm leggende.
»Wat?"
»Naar die oude markiezin gaan, die zoo dikwijls laat vragen naar dat werk, dat zij besteld heeft en waar gij nooit aan begint. Zij is de moeder van den heer, die André vervolgt. Zij zou onze voorspraak zijn, vooral als gij haar eindelijk dien bidstoel bracht."
»Dien bidstoel? Ik zou er juist vandaag aan begonnen zijn, en daarbij eene oude vrouw, die geen onderscheid kent tusschen een kunstenaar en een lakei. Neen, neen, dat zou ons niets verder brengen."
