waren scherp, trotsch en somber, maar toch ze waren zóó fijn, ze droegen nog zulke sporen en overblijfselen van eene gansch ongemeene schoonheid, dat het bijna geene mannelijke moest geleken hebben in den vollen bloei van zijne jeugd; en toch, tusschen al het koude en laatdunkende iets weeks, iets alsof er tranen waren gegleden over die uitgebleekte wangen, en zelfs of ze nog weder konden gestort worden, om niet te spreken van die felle zwarte oogen, met hun fieren vermetelen blik, soms wel wat dof en sluimerend tusschen de lange zwarte pinkers, maar plotseling stralen uitschietend, die iets vreemds, iets wilds, iets tijgerachtigs hadden; ja, wij hebben nu het woord toch genoemd, door de weergalooze rapheid en snelheid zijner bewegingen, de fijnheid zijner vormen en de wondere zekerheid van iedere zijner grepen, had Fabian iets van een tijger, iets van eenig wild dier, in de bosschen opgevoed en door nood nu in ’t gezellige leven verkeerende, eigenlijk nog maar half getemd, of liever onwillekeurig sporen van zijn vroegeren toestand verradend. En toch, bij die ingeboren en ingebonden woestheid, bij dat verhoogd inwendig leven van sterke hartstochten, doorgaans eene uiterlijke koelheid en strakke terughouding, die tot stugheid ging. Zijn zwijgen was niet het zwijgen der onbeduidendheid, die niets te geven heeft; maar het zwijgen van wie vreezen moet, te veel te geven; met één woord, Fabian was geheimzinnig, Fabian was raadselachtig, Fabian scheen gedrukt door eenig onbekend leed of door geheimzinnige herinneringen, en ik vrage u, of dat alles niet genoeg was, om op de levendige verbeelding der dochter eene gansch andere uitwerking te doen dan op de moeder, die geen leven begreep dan dat der welkelijkheid?
Al voortpratend hebben wij u bijna iedere verrassing van hun samenzijn vooruit benomen, maar wij zullen ons nu ook van alle aanmerking onthouden, en u zelven laten zien, hooren en uitleggen, zooals gij wilt.
