staan of mistrouwd te worden, zoo zij zelfbeheersching miste:
»Neem dit, heer Advocaat! het is de erfmaking van master Fabian. Het stelt u in staat, zijne wraak te vervolgen en de mijne te verzekeren." En zij reikte hem Margaret’s portefeuille toe.
Barneveld greep die met drift.
»Naar ik vermoede, is de kans mij niet ontslipt," riep hij, die inziende.
»Gij zult daarin een pakketje vinden, dat aan uw adres luidt; dit bracht mij op het denkbeeld, het geheel u over te leveren."
»Gij hebt wel gedaan, zeer wel gedaan," herhaalde de Advocaat, wien de onrust en de verwarring als van ’t gelaat waren weggevaagd. »In geene handen dan de mijne was dit wel vertrouwd. Trouwe Fabian! zooveel tegenwoordigheid van geest in de bangste ure! hij gaf u dit voor mij?"
»Hij wierp het toe aan wie zijne wraak wilde voortzetten. Ik nu was dáár. Ik bemachtigde het, zonder dat iemand het opmerkte, en ik breng het u, wetende, dat het dáár goed is."
»En master Wilkes?"
»Van dien weet ik niets. Ik ben in ’t heimelijk door het tuinhuis weggeslopen met dezen buit."
»God lof! alles is nog ten goede gekomen! Ik ga nu haastig naar den Kanselier en treed Wilkes rustig onder de oogen. Veel dank voor dezen behendigen dienst, mevrouwe! en nut verlaat u op mij, wat het verdere belangt, en keer zonder verwijl terug naar Gelderland, naar uw goed slot Rozendaal…"
»Overzeker neen! Ik wil hier blijven! Ik wil zien, wat dit alles uitwerkt," hernam zij, met vastheid.
»Gij zoudt niets zien en alles tegenwerken, zoo gij hier bleeft. Men weet, dat gij groote communicatie hebt gehad met Fabian. Men zou van u getuigenis willen over ’t gebeurde, inlichtingen over zijne handelingen, ten laatste u verdenken, als er navraag kwam omtrent zijne papieren. Zijt gij altijd u zelve mees-
