»De Heer heeft mij geene kinderen gegeven, maar Hij gunt het mij wel, de moeder der weeskens te zijn. Wie kan daar meer verweesd geacht worden, dan deze: weeze van alle vreugde, en hope des levens, bruid zonder brulgom, van hare ouderen ver en vervreemd, weeze zelfs van den troost des gebeds, daaruit gezonde zinnen hunne kracht scheppen; zij heeft teere en trouw moederzorge noodig!" en met die woorden had vrouwe Volmaer Deliana als haar kind geëigend: Deliana, niet meer een voorwerp van welgevallen en vreugde voor wie haar zag, maar Delana, een voorwerp van afkeer en afschrik, voor wie haar naderde. En uit die woorden en uit die daad kent gij de edele vrouwe beter dan door eene lange beschrijving. Gij kent haar als eene dier trouwe en waarachtige discipelinnen, die, ook nu nog, op aarde den Heer volgen, Hem dienende van hare goederen; en gij weet, dat Deliana, die gij allen een weinig liefhebt of ten minste een weinig beklaagt, bij haar goed vertrouwd is, en voortaan omringd zal zijn met de teerste en schranderste zorge. Wat vrouwe Volmaer aangaat, zij is u nu slechts even voorgesteld; in een later tijdperk zult gij haar zien leven en handelen.
De Kanselier hierover in ’t geheim door Barneveld geraadpleegd, vond de reize van mevrouwe van Hemert naar Rozendaal volkomen goed, zonder juist de bijzondere redenen te kennen, waarom de Advocaat haar wilde verwijderen.
Vrouwe Leoninus, door haren gemaal onderricht, dat de nieuwe gezant Buckhorst in Zeeland was ontscheept en triomfantelijk was ontvangen, voelde zich verlicht door ’t vertrek van hare beide vrouwelijke gasten, en schoon nog wat geschokt door de sombere voorvallen in haar huis, bereidde zij zich voor, de nieuwe mannelijke met hoofschheid te ontvangen en goede welkomst te bereiden.
Het was Gideon gelukt, zich een oogenblik door Barneveld te doen aanhooren in ’t belang der kerkelijke zaken; hij verkreeg
