»Maar ze passen ons niet!” herhaalde Maximiliaan verdrietelijk. »En daarom is het, dat ik tot u kom met haaste en als ter sluik. Als die van Gent te weten komen, dat er vredesaanbiedingen gedaan zijn en niet aangenomen, ze zouden, ware het alleen uit tegenspraak, den pais eischen, en daartoe dwingen door de booze praktijken, die zij fluks ter hand nemen. Daarom laat ons allereerst te zamen raadplegen, en der gemeenten niets bekend maken, voordat wij gehandeld hebben. Zoo leggen wij, om met hunne wevers te spreken, het laken in de beste vouwen, aleer wij het hun voorhouden.” Maria knikte toestemmend en de jonge Vorst ging voort:
»Mijnheer Lodewijk XI is, sinds den brand van Condé en Montaigne, en sinds ik hem najoeg tot Pont à Vendin, zoo aardig in het nauw gebracht, dat hij te Arras eene wapenschorsing heeft voorgesteld, die ik aannam en om goede redenen. Nu zou er uit dien stilstand een vaste zoen en gevestigde vrede kunnen verrijzen, bij wijze van verbond en bijzondere vriendschap.”
»Mistrouw den geslepen vos, als hij u dus de handen likt,” viel Maria haastig in.
»Hoor dan het einde… Door eene verbintenis van onze dochter van Oostenrijk met den Dauphin Karel, wien God weldra make tot een gezalfd Koning van Frankrijk!”
»Onze lieve Vrouw, mijne goede patronesse!” riep Maria, »dat zal nooit zijn, zoo God mij verhoort en sterkte verleent. Mijn arm kind, Margaretha, in het hol van deze wolven! Mijne paarle te verruilen voor het lood hunner ontrouwe vriendschap! Nimmermeer!”
»Zoo ook meen ik het,” sprak de Aartshertog; »en alevel…”
»Ten leste denken ze nu op de dochter voor den gemaal, waaraan ze eerst de moeder hadden willen overleveren. Schoon het nu beter past van leeftijd, zou het toch mettertijd een even onvoegzaam paar zijn, als Mijnheer van Calabrië het wezen moest voor mij.”
»Wie spreekt van ze samen te voegen, mijn liefste! maar hierop wilde ik neêrkomen; met de toezegging der hand
