Zij hield het de Vicomtesse geopend voor.
Mevrouw Fabroni gloeide van afschuw.
— Mij dus in haar te vergissen! geef snel, ik vlieg naar de Koningin.
Maar de Markiezin hield het terug.
— En uw gemaal, hij zou haar beschermen! neen, dit zou niet zijn dan vruchteloos ergernis geven, opzien baren, en niets uitwerken! Fabroni zelf moet worden ingelicht; hij zelf moet zich van haar wenden, en daartoe zal dit mij dienen.
— Gij hebt gelijk! als hij zekerheid heeft van deze ontrouw, van zoo gruwelijke huichelarij als zij oefent, dan kan hij niet meer hare partij nemen, haar niet opgericht houden, ware zijne passie nog zoo blind, nog zoo verteerend!
— Welzeker! en vooreerst zullen wij zien wat wij hiermede verkrijgen kunnen, gij kunt u dan met ééne wraakneming vergenoegen.
— En te eerder, daar die volkomen zal zijn!
— Maar ik hoorde zooeven beweging in de naaste zaal, kan ook de Koningin naar eene van ons gevraagd hebben?
— Altijd zou men ons kunnen beluisteren, als daar iemand zijn mocht, scheiden wij liever voor heden; bij de wandeling der Koningin kunnen wij ons ongezocht samenvoegen, en dan ook geeft ge mij die bewijzen, die ik noodig heb om… om… aan mijn ongeluk te gelooven? vroeg Mevrouw Fabroni met eene gesmoorde stem.
— Ik beloof u dat, Vicomtesse! En die twee vrouwen drukten elkaar de vingertoppen tot teeken van bondgenootschap; daarop verwijderde zich de Burggravin. Mevrouw de Sourdiac alleen gebleven, raapte schielijk het portret op, terwijl zij bij zich zelve zeide: Ah ça ma mie! ik zal u die bewijzen niet schuldig blijven, en te minder, daar gij zelve mij in staat hebt gesteld ze te leveren! daarop verliet zij de zaal door eene tegenovergestelde deur.
— Gij hebt gezien hoe ik haar hier wedervond, bezig om uwe hulp in te roepen bij de uitvoering van hare booze ontwerpen, want zoodanige treken als zij uitspeelt, kunnen geen ander doel hebben, dan …
— Het booze! gij hebt gelijk; maar gelukkig hebben wij het
