De Vicomtesse vouwde hare handen: — Mevrouw! Mevrouw! blaas mij zoo helschen argwaan niet in ’t harte, niet in het mijne, dat het niet opnemen kan als een ander, zoo gij van dit alles niet hebt dan een vermoeden.
— Maar ik zeide het u immers, ik heb meer dan dit! ik heb zekerheid!
— Infame! perfido! riep toen de dame in hare moedertaal, en hare oogen vlamden: — De roekelooze! zoo met mij te spotten, en hij, ook hij, hem wien ik achting toedroeg, meer dan in deze dagen eenige vrouw haar gemaal, hij, inferno! en zij rukte zich een prachtig parelsnoer los in hare drift, waaraan een portret hing; het portret viel, zij merkte het niet eenmaal op; de kostbare koralen vielen, zij zag er niet eens naar om. Mevrouw de Sourdiac schoof snel en behendig met den voet het portret onder de tabouret, waarop zij gezeten was; en antwoordde toen:
— Neen, Mevrouw! ik spot niet, ik zou dus niet durven, niet willen spotten met eene achtenswaardige vrouw als gij zijt; maar gij moet kalmer zijn dan ik u nu zie, eer ik mijne bewijzen aan uw oordeel overgeef. Weet alleen dit, ik heb het in mijne macht dit meisje te verderven -- dus te verderven, — dat de Koningin zich van haar zal moeten scheiden, eer zij deze provincie verlaat, en mij dunkt voor u als voor mij, zult gij nu inzien dat die scheiding noodig is.
— Ja, zij is noodig! en het zal niet eenmaal eene wraak zijn, het zal vergelding wezen, rechtmatige straf… Zij zal zwerven ballinge, zonder steun en hij — hij!
— Neen, Mevrouw! niet nu, schuldig of onschuldig, uw gemaal moet gij sparen, het zou uw eigen verderf zijn; zij, zij alleen moet vallen, en daartoe wenschte ik uwe medewerking.
— Het is zoo, als hij haar bemint, zal hij het meeste lijden in haar. Maar… hoe, een van hen te sparen, waar ze samen schuldig zijn, hoe dan haar aan te klagen bij de Koningin?…
— Juist daartoe heb ik het middel gevonden, zie… oordeelt gij het gebruikelijk met gebedenboeken als deze de mis bij te wonen? En Mevrouw de Sourdiac haalde uit haar zijtaschje een klein segrijnen boekje te voorschijn, hetzelfde, dat ik haar van de tafel had zien opnemen.
