die Rome heeft gezien, en in die groote vaderstad der fraaie konsten zulke glorierijke triomfen heeft behaald, die de vlagman is van alle Nederlandsche conterfeiters…
— Ei zwijg doch, jonkman! meent gij dat ik met hoofsche redenen, complimenten en dergelijke viezevazerijen meer, niet al genoeg gediend word en te over!
— De roem is toch een begeerlijk goed, meester Honthorst!
— De roem! overzeker, maar zich altijd te hooren roemen .…
— Moet doch veel zoets in hebben.
— Ja, zoo overveel zoets, dat men er af walgt, overigens zal mij van die gesuikerde spijs voor heden wel mijn deel zijn weggelegd, als ik mij weêr daar ginds bevinde op ’t lusthuis!
— Daar ginds! een lusthuis, toch wel niet dat van Honselaarsdijk? riep de jonge man, sterk kleurende:
— Juist dat! het huis van Zijne Hoogheid Prins Fredrik Hendrik, dit voetpad leidt met een kleinen omweg derwaarts; maal uit de versteldheid van uw wezen zou ik meenen dat uw tocht een ander doel heeft, en dat gij u op een doolweg acht.
— Ik meende u juist den weg te vragen naar dat huis, hernam de jonkman, het hoofd afwendende om den scherp onderzoekenden blik van den schilder te ontgaan.
— Zoo wandelen wij samen, ik heb er voor eenige dagen mijn logies.
— Gelukkige!
— Dat is zoo’n overgroot geluk niet, en licht gewordt u die fortuin zelf, als gij er eens geweest zijt, men is er met uitnoodigingen huide ten dage gul genoeg.
— Maar ik zal er niet binnengaan! ellendige die ik ben! de hoogste begeerte, die ik voeden mag strekt alleen om te dolen zoo dicht in de nabijheid van het huis als ’t zijn kan, en naar de vensters op te zien zoolang… wachters of heidukken het gehengen.
— Maar zijt gij dol, jonge man! waartoe zoudt ge dus den dolenden ridder spelen, als daar ietwat u naar binnen trekt? het kan voor uws vaders zoon en voor een jonkman van uw uiterlijk geene moeite zijn toegang te verkrijgen, en zoo gij mij uw naam zegt, wil ik zelf voor uwe inleiding zorg dragen.
