Diedrik haalde de schouders op. Ik meende dat dit al geschied was… hernam hij verwonderd; want hij wist werkelijk niet beter.
— Maar gij hebt het dan zelf niet gedaan?… vroeg de Vicomte.
— Dat ging boven zijn vermogen, sprak Honthorst met een schalken glimlach; daarom vertrouwde hij het mij… Ik, deze gansche zaak schuins en duister vindende, bedacht eene vondst, om van dat onschuldig hoofd eenigen boozen aanslag af te weren… Ik…
— En die dan op het hoofd van een even onschuldige te doen neerkomen, op het mijne! viel de l’Espine in.
— Daar men het niet tegen u gericht had, kon het u niet schaden, naar ik meende, en te minder, daar gij mij hebt verzekerd, dat er tusschen u en de Jonkvrouw niets bestond dan eerlijke en nobele vriendschap, dergelijke men op zulke wijze tracht te onderhouden. Daarbij, een zoo bevallig model… ik weerstond den lust niet daarvan een miniatuur te maken, vast overtuigd hierdoor geene onnoozelen in ’t verderf te storten, en nood ziende, de gansche zaak door eerlijke belijdenis op te klaren.
— Nu, na zoo ronde bekentenis mag ’t uiterste recht niet gezocht, besloot de Prins, tot Mevrouw Fabroni gewend, die goedwillig knikte; terwijl de l’Espine sprak: — Wij hebben niet anders te doen dan te vergeven: alleen, Meester Honthorst! wat is er voorgevallen met die Fransche cantiques?
— Ik vreesde, Mijnheer de Ridder! dat juist daarin de knoop der intrigue lag, en daarom nam ik die voorzichtiglijk weg; ik hoop het genoegen te hebben ze de Jonkvrouw te overhandigen, zoo haast ze tot onze gemeente hoort!
— In dit alles is voor mij nog eene groote duisterheid, sprak Maria de Medicis met strengheid tot Mevrouw de Sourdiac, die namelijk, wat de vrouw van rang kan bewogen hebben zulk eene intrigue tegen eene onschuldige, met wie zij in vriendschap leefde, en die haar nooit eenig leed heeft gedaan?
— Och, Mevrouw! sprak Fabroni, die oorzaak is licht uit vinden: dames moeten zich altijd met ietwat bezig houd ’t zij met galanterie, met politiek of met intrigue; aan ’t Fransche
