— Door het teederst meegevoel bewogen voor eene geloofsgenoote, voor de dame, die gij…
— Die ik?
— Uwe zuster noemt.
— Voor Lucienne d’Arcy! Arme jongen! dat is het wanhopigste dat gij uitdenken kunt!
— Maar ik denk niets uit, ik hoop niets, dus van wanhoop kan er hier geene sprake zijn.
— Dat is ook heel goed; groote prinsen staan naar hare hand: een Fransch prins, de Graaf van Hessen.
— Neen! die staat naar hare liefde, en dat is het juist, dat mij zoo deerlijk aan ’t harte gaat; want zij heeft hem lief met de teerste genegenheid; zij zou in dit hijlik eene gelukkige uitkomst vinden voor hare religieuse gevoelens, de Graaf Protestant zijnde, en toch… en toch, hoe kon dit een man bestaan, hij durft haar zeggen, dat een hijlik tusschen hen eene ongerijmdheid is!
— Hoe kondt gij dit weten?
— Zij heeft het alles verteld aan haar voogd op dien avond, toen men mij in hechtenis had genomen, op last der prinses, en toen gij zoo edelmoedig voor mij de gunst wist te erlangen, dat geen kerker, maar het vertrek naast het uwe liggende, mijne gevangenis zou zijn; ze grenzen aan die van de Jonkvrouw d’Arcy, ten minste aan een zeker kabinet, daartoe Mijnheer Fabroni een geheimen ingang heeft, en wat die twee bespraken is tot mijne ooren gekomen, zonderdat ik het wilde.
— Mij dunkt, willens of niet, ge drijft hier op ’t huis Honselaarsdijk toch ietwat het handwerk van luisteraar.
— Dat is nu, leider! mijn deel, en zoo weet ik dan ook dat zij, gehinderd in gewetensvrijheid, droever dagen en angstiger uren doorleefde, dan iemand weten kon, en dat Mijnheer Fabroni…
— Ja wel, haar hierin steunt uit staatsbelang. Hij zal weten, dat het Fransche huwelijk niet kon doorgaan, zoo zij als Katholieke bekend was, en Richelieu zelf zou het kind raden Calvinist te worden, al zou hij haar later weigeren naar de preek te gaan; maar nu wat wilt gij in dit alles doen, wat kunt gij?
— Niets, ik weet het, maar ik wil hier blijven…
