dien toestand; de Prins, hetzij hij in verstrooiing had geluisterd of verkeerd had verstaan of wel door allerlei wichtige staatszaken van deze particuliere was afgeleid, zoodat die later wat verward voor zijn geest kwam, de Prins had gemeend, dat liefde voor de kunst Diedrik met Honthorst had samengebracht, en dat de opvatting voor de Koningin en al zijne ontmoetingen op ’t huis te Honselaarsdijk slechts accidenteel de bezwaren vermeerderden, die er voor Diedrik Geurtsz. in liggen moesten, zich leerling van Meester Gerard te zien. Eens in dat vaste denkbeeld gekomen, had hij het in dezen vooral afgekeurd, dat hij zich mengde in hofintrigues, en zich voorgenomen, hem daarover ernstig te onderhouden; maar nu hij den vader zag, wilde hij zich eerst verzekeren voor zijn beschermeling van diens toestemming in zijn hoogsten wensch, om daarna met te meerder recht hem zijne plichten voor te houden.
— Zoo zult gij mij dan volgen naar Amsteldam, en dezen inval uit het hoofd zetten? vroeg Adriaansz. zijn zoon nogmaals de hand drukkende, daar hij zag, dat diens oogen vochtig waren.
— Ja! sprak deze, wel wat pijnlijk en dof, omdat de belofte eene groote overwinning was over zich zelven, maar toch oprecht, ja! mits gij mij tijd gunt, om van Meester Honthorst afscheid te nemen.
— Die haalt u wis over tot een ander besluit.
— Dat heeft geen nood, sinds het mij moeite genoeg gekost heeft, hem in mijn onbedacht verlangen te doen instemmen.
— Ik ook ken hem niet voor den man, om willens en wetens een zoon tegen des vaders wil op te zetten, of…
— Al was hij die — ik heb geloofd, zeide Diedrik met vastheid.
— Goed, en tot den prijs van ’t houden, koopt gij vergeven en vergeten voor ’t verledene.
Diedrik ging, na een smartelijken blik met de l’Espine.gewisseld te hebben.
Geurt Adriaansz. naderde daarop dezen ceremoniëel.
— Vergiffenis, heer Ridder! Ik die u tot hier ben komen opzoeken, ondanks mijn tegenzin om in hoofsche verblijven in
