— De dokter! riep Honthorst, dat spelt niets goeds.
— Het is ook geen goed, Mijnheer Honthorst! sprak deze ernstig. De Koningin, die reeds lijdende was ten gevolge van hetgeen haar op gisteren heeft getroffen…
— Op gisteren, Mijnheer de dokter?
— Ja, ge herinnert u, dat de Koningin in de séance voor u werd geïnterrompeerd door tijdingen uit Frankrijk?
— Maar al te wel… doch daar ik terstond daarop naar Delft ben gereden, en eerst dezen ochtend van daar ben teruggekeerd, vernam ik niet verder…
— Zij waren van zulken inhoud, dat de Koningin den verderen dag in haar vertrek heeft doorgebracht zonder iemand te willen zien dan Monsignor Fabroni, en dat tegen den avond mijne hulp noodig werd geacht… en nu, verbeeld u onze bekommering, Mr. Honthorst! nu zijn de tijdingen uit Engeland zoo weinig voldoende, dat de Koningin gansch bewogen en ontstemd is, en zich ontschuldigen laat bij u.
— Hare Majesteit moge daarin doen naar hare convenientie, alleen stem mij toe, Monsieur Rioland! dat ik geen geluk heb gisteren af te breken op een goed moment, om tijdingen uit Frankrijk, en vandaag niet eenmaal beginnen, om berichten uit Engeland! Op die wijze kan ’t conterfeitsel, buiten mijne schuld, lang onderhanden blijven.
— Ik geloof ook niet, Mijnheer Honthorst! dat iemand van u haast heeft gevorderd met de voltooiing, sprak de dokter met eene zekere beduiding, die de kunstenaar terstond vatte, want hij antwoordde:
— Ik ben niet gehaast als ik weet, dat men mij den tijd gunt… en om te beginnen, wil ik mijn oorlof nemen voor heden. De intentie van Hare Majesteit was integendeel dat gij wachten zoudt… Monsignor Fabroni is ontboden… en als mijne meesteres zich met dezen beraden heeft, verhoopt zij u nog eene ure te kunnen schenken….
— Ik ben de gehoorzame dienaar Harer Majesteit, hernam de kunstenaar, hoewel met een licht schouderophalen, want hij bedacht, dat in ’t eind een uur niet zoo groote verandering zou kunnen brengen in hare zaken, om op hare stemming en voorkomen invloed te oefenen.
