— Mejonkvrouw! ei! ik bidde u, laat de zorge voor mijn persoon aan mij zelven over. Opdat niemand dan ik alleen de gevolgen van mijne handelingen zou behoeven te verantwoorden, heb ik in dit kasteel geen vertrouwde dan mij zelven, en getroost mij de zonderlingste voorzorgen om maar niemand in mijn geheim te nemen, en niemands hulp te vragen.
— Niemand!! herhaalde zij met een zucht, en ietwat verwijtend, hoe, gij zegt niemand…?
— In trouwe, dat zeg ik! Mijn geheim blijft immers in de familie? sprak hij glimlachende, en wilde opnieuw hare hand nemen om die te kussen, maar zij trok die terug.
— O foei, Mijnheer! riep zij, gij zijt een boosaardig mensch!
— Wat schalkheid, en wat vermetelheid is, geloof ik, het ergste wat gij mij te verwijten kunt hebben! maar zeg mij hoe is ’t vandaag met de Koningin?
— Hoe, gij hebt haar dezen ochtend nog niet uwe opwachting gemaakt?
— Ik behoor niet tot de gelukkigen, die tot haar petit-lever toegang hebben, en om later met de overigen mijn hof te maken, had ik geene gelegenheid, als gij ziet, ik heb wel wat anders te doen… ik wacht…
— Ongelukkige! gij durft spotten? dat gij toch aflaten kondet die wanhopige passie te voeden!
— Hoe wanhopig ook, zij onderhoudt mij het leven, terwijl ik haar voede, en nu, geen raad noch verwijt meer op dit punt, als ’t u gelieft! ’t zou toch ijdel wezen.
— Ik mag u toch zeggen, dat het ondankbaarheid is uwe beschermster dus te verwaarloozen …
— Tudieu! gij spreekt er van of Maria de Medicis mij om mijnentwil bescherming verleende… den vijand van Richelieu, ziehier alles wat zij in mij ziet…
— En zou zij daarbij volkomen goed zien? vroeg de Jonkvrouw met een blik die wat scherp onderzoekend was.
— Zij heeft niet meer uwe schoone, en heldere oogen, Lucienne! hernam hij, het hoofd afwendende, en daarbij, gij weet ik heb meer vijanden dan den kardinaal in Frankrijk achtergelaten.
— En gij geeft u vrij al te veel zorge om er u hier in Holland evenveel te winnen.
