die tot een uitgang brengt naar de waterzijde, moet men gansch eigen zijn in het lusthuis, en beter van alles onderricht, dan ik het Monsignore Fabroni onderstellen kan.
— O! ik wil dat nog hopen, dat het die niet was! riep Diedrik.
—Wat belangt dat u?
— De rust en de eer van die arme Jonkvrouw zouden er meê verloren zijn!
— Monsignor Fabroni is immers een getrouwd man?
— Zekerlijk, en Mevrouw de Vicomtesse Fabroni is wel niet eene van die vrouwen, die zich zoo stillekens ter zijde laten schuiven.
— Dat wil ik gelooven. En zij zou toch gelijk hebben ook.
—Toegestemd en met al den ernst van onze Hollandsche degelijkheid, sprak Honthorst, hem de hand reikende, want die vreemde sinjeurs en madammen brengen hier handelingen en beginselen in de mode, die al even zottelijk en opzichtelijk zijn als hunne kleederdracht en vrij wat meer schadelijk, om er niet schandelijk bij te voegen. — Maar gij spreekt van Jonkvrouw d’Arcy in zoo klagelijken toon, of ze in lijden was, en mij dunkt ze nam daar toch tamelijk hare vrijheid en haar vermaak.
— De kruike ook gaat spelend te water tot zij berst; toen ik vergeefs naar mijne vluchtelingen had omgezien, scheen ’t mij dat het verlaten vertrek zijne belangrijkheid nog niet voor mij verloren had, en nog stouter dan te voren wilde ik het binnengaan, maar ik trad even schielijk terug; want er bevond zich nu eene andere dame, die zeker was binnengekomen, onderwijl ik mij aan ’t venster had begeven. Zij toefde echter niet lang; alleen nam zij schielijk en alsof zij een roof beging, dat er , onder ons, ook veel van had, het kleine kerkboekje op, stak het bij zich en verwijderde zich, zooals de cavalier gekomen was, achter de gordijnen, die zeker een uitgang bedekten.
— En die vrouw was? …
— Dezelfde die zoo even tot u kwam.
— De Markiezin de Sourdiac?
— Juist, deze!
— Het kerkboekje, dat mij uiterlijk een Roomsch gebedenboek toescheen, was dus datzelfde!
— Ik onderstel het.
