Toen drukte hij met diep gevoel de hand, die zij hem toereikte en hij ging van haar om niet terug te keeren
Courtenay ontmoette een gedeelte van den schitterenden hofstoet van Philips, met den Koning aan het hoofd; maar slechts dezen zag hij, en, de knie buigende, reikte hij hem snel een geschrift over. »Een woord van dankbaarheid van de Prinses Elisabeth,” sprak hij, en terwijl de Koning, op wiens gelaat zich een glimlach van genoegen vertoonde, dien brief inzag, had hij zich verwijderd.
»Wie was die belangwekkende man?’’vroeg Philips.
»De Graaf van Devonshire,” werd hem geantwoord.
Kort daarna nam Elisabeths lot eene betere wending. De Koningin verzoende zich met haar; de Prinses hield op gevangene te zijn, en zoo de argwaan nog over hare daden waakte, was het toch altijd onder den vergoedenden glimp van eerbiedige ontzagbetooning. In 1558 stierf Maria kinderloos en Elisabeth beklom zonder tegenstand den troon harer vaderen. De Graaf van Devonshire werd slechts eene episode in haar lang en woelig leven. In de beslommeringen harer krachtige regeering is zijn aandenken genoegzaam bij haar verflauwd dat zij de Leycesters en de Essex konde toelachen. Doch zou het niet kunnen zijn, — wij ten minste mogen het vooronderstellen dat de gelofte, in de opgewondenheid der eerste liefde afgelegd, eene der redenen geweest is, waarom zij nimmer tot een huwelijk overging? De Koningin Elisabeth heeft het lijden der Prinses nooit gewroken aan Benefield, dien zij slechts spottend haar cipier noemde, hoewel de edelman bij die scherts wel eens gesidderd zal hebben.
Het ziekelijk lichaam des Kanseliers bezweek onder de ergernis over de redding van Elisabeth, die in hem van haar kwaad. aardigsten vijand ontslagen werd.
Op eene heerlijke villa, in de rijk gezegende, lachende omstreken van Padua, leefde Courtenay nog twee maanden.
Het is geen zachte dood, dat langzaam sterven aan een gruwzaam vergift, waartegen een krachtvol gestel nog een tijdlang worstelt.
