en Williams, de bevelhebber der hellebaardiers en lijftrawanten, aan wiens neerslachtig voorkomen en achtelooze kleeding men reeds gewoon was geworden; twee Kamerheeren der koningin, en een knaap van zestien jaar, de page Arthur Polus, neef des Kardinaals, enfant gâté van zijne familie en van de Koningin zelve, die zijne petemoei was.
Arundel ging op den Kanselier toe. »Mijnheer de Kanselier! Mylord van Devonshire is hersteld en komt dezen ochtend ten hove; de Koningin wenschte het gehoor van den Ambassadeur voor heden uit te stellen. Hare Majesteit wilde dat uwe Lordschap zelve ging om daarin te voorzien.”
»Het is te laat, Mylord Arundel! Spanje is reeds zoo lang teleurgesteld, men dient het gezantschap thans te ontvangen.” En ziende dat de Groot-Kamerheer hem met een licht schouder ophalen verwonderd aanzag, vervolgde hij: »wees gerust, Mylord! ik neem de verantwoordelijkheid op mij.”
»Men zal den edelen Courtenay dan eindelijk hier zien?” vroeg een der Kamerheeren.
»Ja Baronet! de lijfarts Paësilio heeft bericht dat zijne Lordschap genoegzaam hersteld is en binnen weinige oogenblikken hier zal zijn.”
»Dat is alles zeer fraai, maar heeft Paësilio den Graaf gezien?” merkte Benefield aan.
»Gezien, neen, Mijnheer!”
»O dan…” een blik van Gardiner deed hem zwijgen.
»Nu heeren,” riep Lord Chandos, ”mij dunkt, ieder onzer heeft reden om de Koningin te danken, dat zij de rechtvaardigheid, aan Courtenay bewezen, niet langer heeft uitgesteld.”
»Wij kennen den Graaf nog weinig,” hernam Arundel.
»Toch genoeg, om te weten dat het de grootmoedigste en bevalligste edelman van gansch Engeland is. Nooit was mijn post mij onverdraaglijker dan toen ik mij genoodzaakt zag, hem in den Tower te honden. Gij hadt hem moeten zien. zoo gelaten en zoo opgeruimd in zijn ongeluk, zoo groot in zijne vernedering en zoo moedig zelfs in de oogenblikken, toen zijn leven bedreigd werd.”
»Mylord Chandos! herhaal die schoone lofrede straks voor de
