van een roodbaardig man met breede schouders. »De Koningin heeft den Graaf, God schenke hem een lang leven! aan alle heeren en edelvrouwen van het hof voorgesteld als haar aan staanden Lord en Koning.”
»En hoe weet gij dat zoo zeker?”
»Ik had een hertslederen gordel te brengen aan Patty, den langen heiduk, en ik heb het van zijn jongen gehoord; die kan het weten, want een hellebaardier heeft het hem verhaald dat, hij zelf het gehoord heeft, hoe zij hem haar gemaal noemde; ik heb het eigen woord onthouden.”
»Domoor! dat kan ze immers niet, zonder het parlement,”
” Wat parlement, daar lach ik meê! Mijn meester is zadelmaker van de koninklijke stallen, en wij leven van de Koningin, niet van het Parlement, niet van de stijve Lords, maar van de Koningin; en die het waagt de Koningin de wet te willen voor schrijven, vindt in mij zijn man!”
»Weg met u, laffe slaaf! Als je het Parlement wegneemt, waar blijven dan onze vrijheden? Wij zijn Engelsche burgers; bij ons heeft het Parlement het hoogste gezag, niet de Koningin, en niet de hofrekels.”
»Kom uit maar, man, kom uit maar! ik heb vuisten, die de uwe niet vreezen; heidaar, meester smid, voor de Koningin! sta me bij met je handen als nijptangen.”
»St. Paulus straf me, als ik je niet help!” antwoordde deze uit de verte en wilde tot hem doordringen.
»Waarachtig! de poort gaat open! Hij komt! de Graaf komt!”
»Hoerah! hij komt!”
Deze uitroeping smoorde op eens elken twist; de smid bleef waar hij was, de anderen dachten er meer aan hunne oogen te gebruiken, dan om, door den krachtigen bewijsgrond van den sterksten vuist, de oppermacht de: Koningin of van het Parlement te beslissen.
»Hei, hei, Maggie Snowpust! oude leelijke tooverheks! meen je mij weg te dringen, damn you! Heb het hart daartoe! Het was je dan beter op een bezemsteel door de lucht te rijden,” grauwde haar een man toe, Niet alle omstanders waren van die gedachte. De meesten, als voor de aanraking der vrouw bevreesd, weken terug en lieten haar den doortocht.
