len kunnen deelnemen, vrouwen zoowel als mannen, kinderen zoowel als grijsaards. De gezeten burgers wil ik ontvangen in het huis zelf; laat voor de anderen tenten spannen en tafels in de open lucht aanrechten. Zorg voor verscheidenheid van spelen en overvloed van ververschingen. Vergeet de schotsche doedel zakspelers noch de taschgoochelaars, maar ik wil geene bokspartijen of berengevechten; men behoeft de zucht naar wreedheid niet noodeloos te prikkelen. Ik laat alles aan u over, ik ken uwe geschiktheid om zoo iets te regelen, de hofmeester van Mylady zal u behulpzaam zijn, en gij kunt over de bedienden beschikken.”
»En het geld, mijn Graaf?”
»Ach ja, het geld. Darley, dat is eene domme vraag! Neem het op, bij den eersten Jood den besten, of meent gij dat mijn naam geen genoegzame waarborg is voor de teruggave. Het Markgraafschap van Exeter alleen geeft meer inkomsten dan vier baroniën.”
»Uw Lordschaps naam is zeker voldoende, doch Joodsche woekeraars zijn wantrouwend en zonder uw handschrift zal men niets afgeven.”
»Bij St. Joris! geldt dan het woord van een edelman niet langer. Welaan, ik zal u nog heden zoo iets geven, zet er de som boven die gij noodig hebt. Roep thans master Yorick. — Deze kwam.
»Zeg mij spoedig, Staunton! hebt gij hem ingehaald?” riep de Graaf, zonder op Darleys tegenwoordigheid te letten.
Staunton, wien het niet aan slimheid ontbrak, antwoordde, met een blik op den page:
»Ik wist waarlijk niet dat uwe Lordschap in mijn kleinen twist belang stelde.”
»Ga, neef, laat ons alleen.”
Deze boog zich zwijgend en ging, »Ons alleen!” riep hij verachtelijkt toen hij zich buiten het vertrek bevond; »een bloedverwant zendt hij van zich als een loonknecht, om aan een schotschen vondeling, zeker de bastaard van een vassal, zijn vertrouwen te schenken! Doch, bij de zeven doodzonden, Graaf! ik deel daarin tegen uw wil, evenzeer als hij. Weet het, boven uw hoofd hangt aan een zwakken draad een dreigend zwaard,
