rondom hen verspreidde, niet met iedere schrede te struikelen. Voor veiligheid en gemak op den publieken weg werd in dien tijd nog weinig gezorgd, want hoewel er reeds onder Hendrik II eene soort van bestrating was aangelegd, blijkt het echter uit latere parlementsakten, onder anderen uit eene van 1666, dat zij toenmaals en nog lang daarna, evenzeer als de verlichting, zeer onvolledig moeten geweest zijn.
»Wat was de olie duur, Lewis,” sprak het knaapje, dat de oudste scheen, »wij kunnen nu geen brood halen.”
»Waarom hebt gij dan niet liever brood gekocht, Walter. Wij kunnen in donker wel eten; ik heb zooveel honger, en Mary en de anderen ook!”
»Als wij geene olie hebben, kunnen de zusters dezen avond niet werken.”
Hetzij de kleine Lewis de kracht van dit argument begreep, of dat hij met de onbezorgdheid der jeugd zich er niet verder over bekommerde, hij antwoorde niets, en beide knapen liepen voort zoo snel zij konden, tot bij een tamelijk hoog huis in eene niet geheel onaanzienlijke buurt, waar zij aanklopten. De deur werd geopend. Een jongetje en twee kleine meisjes schenen elkander dit genoegen betwist te hebben, alle drie omsingelden de aangekomen en en liepen met hen een ruim vertrek binnen, met de vraag:
»Wat hebt gij medegebracht, Walter! Lewis?”
»Geen brood!” werd hun geantwoord.
»Geen brood!” riep een man, die met beide armen op de tafel geleund bij den haard zat, — en hij liet in volslagene moedeloosheid, die meer zeide dan felle wanhoopskreten, de handen slap nederhangen, terwijl hij het hoofd op de borst nederboog.
»Geen brood!” herhaalden twee volwassene meisjes. »Geen brood,” klonk het nog eens uit den mond van drie andere kinderen, gezeten op eene houten bank, die de ontbrekende stoelen aanvulde. Er lag bittere teleurstelling, er lag wanhoop in dien algemeenen uitroep.
»En waarom dan geen brood?” vroeg Eva, de grootste der meisjes, en zoo het scheen, de oudste zuster van dit blijkbaar moederloos gezin.
