denze: de knechtjens vielen de vaders te beurt. Zy bewoonen onderaerdſche kuilen uit welke ſterke tegenweer doen mer pijlen, indien eenig man, buiten de gewoonelijke tijd tot by-ſlaepen geſteld, dit eiland derftaen-doen. [1]Voorts liep de vloot voor by verſcheide andere vruchtbaere eilanden, welke Colonus noemde Montſerrato, Redondo, ſant Martijn ſant Cruz, by d'inwoonders Ayaya. Aen dit laetſte Eiland vonden dertig Spanjaerden vier honden en ſoo veel vrouwen, die de armen, na de manier van biddende, voorwaerds ſtaken. De dartig verbergden haer in een hinder-laege ten einde eenige der gevluchte Canibalen by de kop kreegen: wanneer uit zee haer op-deed een Indiaenſch ſchuitje , met acht mannen en gelijk getal wijven. De hinder-laege deed zein aen 't naeſte ſchip: van welkers boord geſwind gemande booten af-ſtaeken. Doch eer ſich de Spaenſche voor pijlen konden bergen, wierd een dood-geſchooten en andere ſwaer verwond. Een vrou, voor welke alle eerbiedigheidshalve neder-boogen, trefte ſeer gewis. De pijlen, vol weer-haeken, waeren wegens vergif doodelijk. De Spanjaerden roeyden ter zijde van ’t Indiaenſche ſchuitje diervoegen in, dat het om ſloeg. [2]En aldus eindigde de ſtrijd niet; want ſoo wel vrouwen als mannen ſwommen en ſchooten te gelijk. Eindelijk kregenze een ondiepeklip onder de voeten, en tegelijk nieuwe moed; doch de Spaenſche met nieuwe hulp uit de vloot geſtijft, alle gevangen, uitgezondert de zoon der Koninginne; want die, in de zee-ſtrijd geſneuvelt, was over boord geworpen. De gevangene, voor Colonus weder-ſpoorig getrokken, ſchuim-bekten van ontembaere verwoedheid. Na Caſtilien zedert overgevoert behielden haer wreede imborſt diervoegen, dat den beſchouwers een kille ſchrik om 't hart ſloeg. De Spaenſche-vloot ondertuſchen vervorderde de reis na Hiſpaniola, tuſſche verſcheide eilanden, welker ſommige woeſt en dorre, andere graeſig en boſchachtigſich op-deeden.’t Klein vaertuig liep dicht onder de kuſten: de ſwaere ſchepen hielden dieper zeewaard, dewijl d' Oceaen hol ſchoot‚ en tegen blinde klippen hemels-hoog brande. 't Eiland Burichena noemde Colonus na d’apoſtel Joannes. Alhier behoorden ettelijke der verloſte vrouwen op Guadalupe te huis. Deſe wiſten ſoo veel beſcheid te geven, dat Burichena dicht bewoond was van gaſt-vrije menſchen, dewelke de canibalen aldaer geland, ten weer-wrack, met tanden aen ſlarzen ſcheurden, wanneer d’ overhand kregen: anderſints onthielden ze ſich van menſchen-vleeſch. De Spanjaerden vonden alleenlijk een groot huis, omſet van twaelf andere, alle ſonder inwoonders, die met haer koning Chiaſichio onder de lommer der boſlchadjen vertrokken, wanneer de heedſte dagen ’t land zengden. Colonus kreeg kundſchap van ’t voorverhaelde uit de vier Indiaenen, die hy na Spanje op d’ eerſte hertogt voerde, en nu wederom bragt. Voor Hiſpaniola ter reede geloopen, liet een aen land ſetten, ten einde deſe bericht bragt ſijns weder-vaerens aen de landſluiden. De drie overige dienden ſich van de volgende nacht: ſprongen buiten boord: en kregen door ſwemmen Hiſpaniola onder de voet. Minder ſwaerigheid maekte Colonus in de vlucht deſer tolken, dewijl niet twijfelden, of d'acht en dartig Spanjaerden‚ gelaeten op Hiſpaniola ſouden hem dienſt genoeg doen, om met d’ eilanders te handelen. [3]Te meer alſoo des konink Guaccanarilloos broeder twee goude beelden ten geſchenk aen Colonus behandigde. [4]Doch deſe vond hem ſchandig bedroogen, en de Spaanſche beſetting binnen ’t houte huis toteen toe om hals gebracht. ’t Huis lag in aſſche. Men loſte ettelijke reiſen ’t geſchut, ten einde opſulk teiken te voorſchijn quam, indien noch ergens iemand ſich had gebergt. Maer niemand donderde ooit op. Want (gelijk namaels bleek) d’ inwoonders vermoorden dachten dartig Spanjaerden, wegens ondraegelijke overlaſt gepleegt met rooven, maegden-ſchenden en doodſlaen. De geſanten aen Guaccanarillo,
