bekend, hoe door haer koning, die een andere koning ter maeltijd had genoodigt, om viſch te vangen waeren uit geſonden. Bedankten de Spanjaerden, dat ze de ſlangen, ſchaerſer als de viſch te bekomen, en voor de ſmaeckelijkſte lekkerny gehouden, niet hadden opgegeten. [1]Colonus vorderde weſtwaerd ſijn togt: ontdekte een vruchtbaere kuſt, en de mond van een vloed, wiens water ſiedend heet in zee ſtorte. Weinig verder ſag hy viſſchen op een wonderlijke wijſe. De viſch Guaican, niet ongelijk een ael met buiten gemein groote kop, waer over een vel hangt ſaks gewijs, was aen een touw vaſt: ſoo haeft ergens een ſchildpadde of eenige viſch boven water komt, geven ſe uit haer ſchuitjen bot: geſwind ſchiet de Guaican als een pijl uit een boog, op de andere toe, en nijptſe met velletjen overde kop diervougen vaſt: dat niet loslaet, tenſy boven water lucht gewaer werd. De Spanjaerden dienden ſich ter maeltijd van de ſmaekelijke vangſt: hielden voorts ſtreek ten weſten: en liepen vooreen onbewoond eiland, vol ganſen, reigers en leelykehonden, die niet baften. Ondertuſſchen geraekten ſe tuſſchen ontelbaere ondiepten: de kielen ſleepten over ſandige gronden veertig mijlen. 't Water was dik en wit gelijk melk. Eindelijk geraekten ſe wederom in een volle zee, en aan de voet van een hooge berg op Cuba te land, alwaer twee fonteinen ſeer ſmaekelijk water uit borrelden. Een ſchutter bofchwaerd geftapt, terwijl d'andere de leggers vulden en hout hakten, fiet een groot man met een lange witte monnix-rok: achter welken twee andereen voorts noch dartig volgden, even eensgekleed. De ſchutter vlugt: de getabberde wenkten, hy ſoude ſtille ſtaen. Colonus, hier af verkundſchapt, vaerdigt ettelijke gewaepende naland. Deſe vinden aen d'ander zijde der boſſchaedje een groote vlakte; doch ſoo hoog van gras begroeit, dat ’t onmogelijk ſtond door te komen: alſo ’t gras meer als eens mans lengte maekte. Des anderen daegs ſtapten vijfentwintig andere uit, die niet vonden dan voet-ſtappen van groote beeſten en leeuwen, als oock in een boſch troffen druiven, welker ranken door hooge boomen gevlogten hingen. Colonus zeilde nog weſtelijk langs de bogtige ſtranden van Cuba: vond een kuſt met water overſtroomt: aldaer overvloed van peerelmoſſelen: en ſedert ’t gantſche land vol bergen, welker toppen rookten. In middels wierd de vloot ſeer geraebraekt door d' ondiepten, waer over de kielen nu en dan ſtieten. De ſpijs was beſchimmelt. ’ Water liep tuſſchen de reeten in. De nood vorderdede hertogt. De ſtevens dan omgekeert borſten eerlang tegen ſchildpadden, met welkede zee gelijk bezaeid lag. Colonus, voor 't laetſt op Cuba uitgeſtapt, vond een naekt oud man, die aldus hem toe ſprak: Didacus voornoemd verſtond de tael, dewijl met die van Hiſpaniola eenigſints over een quam: anderſints was bevonden, dat Cuba groote verſcheidentheid van ſpraeken heeft. Gy hebt, ſprak hy, tot aller verwondering, dit magtig landſchap, uit een andere weereld herkomſtig, beſigtigt. Ik vermaene u, niemand te beſchaedigen; want de zielen der booſdoenders verhuiſen na duiſtere plaetſen: terwijl alle vermaek te wachten ſtaet voor lief-hebbers der gemeine ruſt. Colonus deed tegen-berigt: hy quam ter wraeke van de moorddaedige Canibalen: en om goede Indiaenen te beſchermen. [2]Op Hiſpaniola gekeert vond alles bijſter over-hoop. Van de beſtierders binnen Iſabela, onderling verbittert, waeren de Benietijner monnik Boilus en Peter Margarites na Spanje gekeert, om haer klagten aen ’t hof te doen. De beſertelingen hadden goddeloos omgefprongen met d'ingeſetenen: maegden-ſchenden, rooven, moorden ging dagelijx in ſwang. Weshalven de Indiaenen ten weer-wraek alle Spanjaerden, ſoo meenig om een hoek kregen, afmaekten. Ook lag Caunaboa rondom de ſterkte ſant Thomas: en hield Hoieda ſtreng belegert; maer verkundſchap van Colonus aenkomſt, brak op: en geraekte eerlang in Spaenfche banden. Ondertuſſchen hadden de inwoonders
