Pagina:De dichtwerken van P.A. de Génestet.pdf/116

Staan eens die wilde velden kalm,
 Bij schoven saamgebonden,
Dan wordt aan iedren gouden halm
 Een rijke vrucht gevonden!

Die nimmer dwaas was in zijn jeugd,
 Wordt nimmer recht verstandig,
Een fiksche jeugd – baart mannendeugd,
 Maakt handelbaar en handig.
’k Vertrouw die wijze jongens niet
 Van achttien, twintig jaren –
Uw wijsheid is een gloeiend lied,
 Een pet op zeven haren!

Laat vrij de blonde, zijden snor
 Om rozenlippen bloeien;
Schreeuw nog uw keer aan Iö’s schor
 En laat champagne vloeien!
Tier – zoo ’t uw borst verruimen kan; –
 Maar schuldloos en – met gratie!
Scheld aan ’t biljart den stommen Jan,
 Maar schelt met variatie!

Speel homber als een oude rot,
 Stop delicieuze ballen,
Moog tusschenbeide een mooie pot
 Uw kunst ten deele vallen!
Maar zoek het liefst uw zoetste feest
 Bij zoute konversatie,
Toon daar uw opgewonden geest
 En tintelende facie!

Leer ons hoe gij uw blauwe pet
 (Een pet van achttien jaren!)
Zoo onnavolgbaar, zoo koket,
 Gooit om uw bruine haren!
Als vond ook zij de vreugde zoet,
 Als kreeg zij geest en leven;
Ik zal een nieuwen zijden hoed
 Voor dat geheim uw geven!