Pagina:De dichtwerken van P.A. de Génestet.pdf/125

Zoo nu wie ’t aangaat, grijnzend lacht
 En laakt die kromme sprongen....
Wel, dat men ’t Schotjen overgeev’
 Aan d’eersten krullenjongen!

Ja, ’k raad u, laat, met stille trom,
 Dat haatlijk Schotje sloopen,
En zet die laatste, lafste sluis
 Voor liefde en eenheid open!

Maar is ’t ook weer een uitgaaf, die
 Met moeite wordt bedropen....
Ik zal de „schoft” betalen, ja,
 En ik wil ’t Schotje koopen.

Ik wil het als een rariteit
 Mijn leven lang bewaren:
Een staaltje van humanen geest,
 Na zooveel honderd jaren!

En ’t zieltjen? Och, dat zieltje zal
 Bij mij geen kwaad meer brouwen,
Met primo Mei verhuist hij weer....
 Bij mij is ’t niet uit te houên.

1850.

---

 

V.

Aan mijn vriend Mr. E. H. S’Jacob.
Naar Batavia vertrekkende.

Ter herinnering.

’k Zal niet schreien en niet klagen,
 Stille smart is – diepe smart;
’k Wil den last des afscheids dragen,
 Moedig als uw manlijk hart.
Maar een korte, vrome bede,
 Maar een handdruk zij mijn groet:
Lieve zwerver, ga in vrede,
 Met uw God en met uw moed!