Pagina:De dichtwerken van P.A. de Génestet.pdf/256

Neen tot zijn kind, zijn vriend, zijn vorst,
  En tot de schare – neen!
Uit hooge niet, maar vrome borst,
    Neen – schoon alléén.

Neen, voor den naam, den roem, de macht,
  Den top der blinkende eer,
En waar Fortuin hem lokt en lacht:
    Ik biede u meer!

Neen, in ’t beslissend uur van ’t lot,
  Als ’t machtig geestenkoor
Des wijzen kloekheid vaak bespot
    En brengt van ’t spoor.

Neen, tot den Booze, in lichtgewaad!
  Die ’t edel hart verleidt
Den Booze – niet het zacht gelaat,
    Dat bidt of schreit.

Neen, tot zich-zelf, zijn slingrend hart,
  Vol gloed of teederheên,
Neen – met een traan van spijt, van smart,
    Maar nochtans neen.

Gelukkig, op de gladde paên
  Des levens, die ’t vermag
Die man zal recht en veilig gaan,
    En eischt ontzag.

Ons ja volgt menig lang berouw,
  Te lang, te wreed, te spaê ....
Voor ’t onbedachte woord der trouw
    Is geen genaê.

Ons laf, ons roekloos ja baart pijn,
  Bezwaart, verstrikt, voert meê
Ons neen wekt haat, kost moeite en strijd
    Doch baart ons vreê.