Pagina:De dichtwerken van P.A. de Génestet.pdf/289

Moog’ hij ’t zachte snoer verbreken
 Van de vaderlijke wet,
Reizen naar de vreemde streken
 Trots het moederljk gebed....

Niet verloren, niet verloren,
 In wiens reine kinderziel,
Als het Godszaad in zijn voren,
 Eens dat woord des levens viel!
’t Leeft, ’t schiet op, ’t zal vruchten dragen,
 Schoon ’t verstikt scheen en versmoord,
’t Brengt in late najaarsdagen
 Nog zijn oogst van zegen voort!

Onvergeetlijk – schoon vergeten,
 Onwêerstaanbaar – schoon weêrstaan,
Dringt vaak plotsling door ’t geweten
 Weer het woord der oude blaên;
In de nachtwaak, om de sponde
 Van den zwerver daalt een klacht –
En de zondaar voelt zijn wonde,
 En ’t verloren kind versmacht!

’t Zijn de aandoenlijke verhalen
 En de lessen van weleer,
Ach, vernomen duizendmalen
 En geschonden duizendkeer.
’t Is een psalmtoon van ’t verleden,
 ’t Is een klachte van het kruis....
En zijn ziel keert in gebeden,
 En de boetling reist naar huis!

---

Anders ook leer’ ’t kind gelooven,
 Anders zij de strijd des mans
Woont de Vader wel daarboven,?
 Viel ooit stemme van den trans?
Speelt niet wondere Legende
 Door dat onbedrieglijk woord,
Die den grooten Onbekende
 Met haar nevelglans omgloort?