O starren! die den donkren nacht
Verheerlijkt door uw stille pracht,
Wien volgt gij op zijn wenken,
En loopt en wendt in uwe vaart,
Als benden, die ten strijd geschaard,
Op ’t woord huns veldheers zwenken?
3.
„God, God!” roept elk, „ons wrocht zijn hand,
„Wij allen zijn van zijn verstand
„Een enkele gedachte!”
Dus juichen z’allen uwen lof,
En wij, wij voelen ons in ’t stof.
Oneindig’! uw geslachte.
Wat nacht zich om ons henen stort’.
Een wijz’ en liefdrijk’ oorzaak wordt
Ook van den mensch geprezen.
O stervling! hoe gij hier ook schreit,
God riep u tot aanwezigheid,
Het doel moet godlijk wezen!
4.
Ja, groote Schepper van ’t heelal!
W’ ontzonken door den diepsten val
Aan onzen eersten luister.
De trekken van uw heerlijk beeld.
Ons eens zoo glansrijk meêgedeeld.
Verzwolg een aaklig duister:
Maar in dien nacht van ’t bangst verdriet
Ontzonken w’aan uw liefde niet;
Wij durven wederkeeren,
Daar w’U op een’ genadetroon.
Gegrond in ’t bloed van uwen Zoon,
Ook als Herschepper eeren.
