anders dan de twee vorige, van geen medewerkers gewag maakte. Het blaadje van de Kroniek noemde als zoodanig maar weinige namen: Jan Veth, Berlage, Diepenbrock, Frans Coenen, Andre Jolles e.a.; het prospektus van Verwey pronkte met een lijst van meer dan veertig personen, waarbij ongeveer alle vroegere schrijvers in den Nieuwe Gids: Aletrino, Bolland, Van Deventer, Erens, C.V. Gerritsen, F. van der Goes, Herman Gorter, C.F. van der Horst, D.G. Jelgersma, Helene Swarth, Hugo Muller, Allard Pierson, Henriette van der Schalk, Veth, F.M. Wibaut.
Wat deze drie stukken gelijkelijk kenmerkt en hen tezamen doet verschillen van het prospektus indertijd voor den Nieuwe Gids geschreven, is de afwezigheid van alle streven om de uitgave voor te stellen als het orgaan van eenige bepaalde richting; integendeel wordt nadrukkelijk verklaard dat men zijn of worden wil wat de Kroniek ook in zijn ondertitel van „algemeen” weekblad te kennen gaf. Het tijdschrift van deze leiders heeft opgehouden in de eerste plaats een strijdschrift te zijn; voortaan, schijnt het, willen haar vertegenwoordigers niet werken op het publiek maar vóór het publiek werken, den lezer meer tegemoet komen dan hem leiden en allerminst eenigen lezer afstooten.
Verwey spreekt deze verandering het duidelijkst en zoo beslist mogelijk uit:
- Dit tijdschrift—begint hij—wil zijn een verdediging van het goed recht van alle gezindten.
127
