ONTSCHVLDINGE.
oudſte Philoſophen, Poëten en Redenaers, maer oock uyt de H. Schrift, Oudvaderen, Hiſtorien en d’ aldertreflijckſte ſchriften. ’t Sal den Predikheeren en Reedenaers voor een locale of plaetslijcke memorie dienen, om een beeld van deugd of ondeugd, in hunne gedachte te drucken, en datſelve na deſe deelen te ontleeden, en met cierlijke ommewegen uyt te breyden. Den Schilders, ſal’t niet alleene leeren, alle ontwerpſels, die hun ſouden mogen voorkomen, uyt te beelden, ’t zy datſe hiſtorien of andere ſinnebeelden en invallen, op ’t penneel willen vertoonen, maer oock om hunne wercken te verrijken en met reeden te bevestigen, en dat niet alleene in de ſtellingen en kleedingen, maer oock in de verwen. Den Beeldhouwers, Plaetſnijders en Teykenaers zal ’t onderwijſen, hoe zy ſich in hunne teykningen en konſt zullen oeffenen, om alſoo hunne wercken, met oordeel en geeſtigheyt, te beleyden, ten einde men magh ſpeuren, datſe ſoo wel in de konſt, als wetenſchap der vindingen, hebben toegenomen. Den Poëten of Dichters ſal ’t onderrechten om hunne vindingen met oordeel en geeſtigheyt te ontwerpen, en gelegentheyt geven tot hooger ſpieglinge of pricklinge tot dieper navorſchinge: ’t zy om hunne Dichten uyt te wercken, of om hunne Tonneelen of Schouplaetſen te vercieren, en hunne vertooningen met oordeel te beleyden. In ’t kort, ſoo ſal dit boeck een yder Liefhebber der Wetenſchappen den wegh baenen, tot opweckinge der deugd en eerlijcke konſten, en als een ſpoore weſen, om de yvrige verſtanden totte liefde deſſelven voort te drijven. Maer wat heeft nu d’Overſetter, tot zijne verſchooninge voor te wenden? Niet anders dan ſo den Leſer iet beriſplijx mocht voorkomen, ’t zy dat hy eenige feylen merckt, of dat het niet klaer geſtelt, of den ſin niet genoegh was getroffen, dat hy ’t met een beſcheiden oogh en oordeel wil overwegen, en gedencken, dat hy dit boek met afgebroken uyren heeft moeten toeſtellen, en dat zijne dagelijxe beeſigheyt een hinderpael is, ſo ’t na zijne waerdigheyt niet is bearbeyt. Oock is ’t niet wel mogelik, datter in ſo vele veranderingen van ſtoffe en dichten, niet ſomtijts eenige duyſterheyt ſoude konnen inſluypen. Allen te vernoegen, is onmooglijck, noch min my ſelve, als die tegens danck, en boven mijn groote opſicht, niet alles heb konnen vermijden. Yder heeft ſijn eigen oordeel. Doch ik zal ſo wel den onbeſcheidenen, als beſcheidenen, danck weten, ſoo mijne onwetenheyt, door hare opmerckinge, zal werden verlicht. Nochtans vertrou ik mede, dat my vele edele verſtanden ſullen geluk toe wenſchen, dat ick, met ſo groote moeyte, deſen Schrijver, de Werrelt heb vertoont, en hem Nederduyts geleert, op dat alle weetgierige vernuften, de wetenſchappen en de geleertheyt mogen naſpeuren. Oock dacht my, dat het ſeer onbetaemlijck was, dat ick, door mijne Overſettinge, van des Romeinſchen Ridders ſpoor en wit, ſoude afwijken, om dat ick de laſteringe van eenſijdigheyt niet op my mocht laden. Smaeckt het den eenen beter als den anderen, dat is de gemeene ſleur. Alle koſt is op yders tonge niet even ſmaeklijck. Doch hier ſtaet het een yder vry, dat hy ſoodanige ſpijſe verkieſe, als hem beſt gevalt, want hy ſal doch ſtoffe genoeg vinden, die hem ſal behagen. Is ’t dan ook, dat ik in mijne overſettinge werde beriſpt, ik ſal niemant hierover moeylijk zijn, want ick heb gedaen, niet het geene ik hebbe gewilt, maer ’t geene ik hebbe vermocht.
