van ’t Ieughdelijck verſtand, en de veranderlijckheyt van de luſten, die den Iongelingen plagh over te komen, terwijlen zy in deſe friſche Iaeren zijn: Derhalven worter geſeyt, dat de wegh van den Adelaer in den Hemel, van de Slange op der aerden, van een ſchip in de Zee, en van een Iongelingh, ſwaerlijck zijn te kennen, gelijck Proverb. 3 te ſien is.
De krans met bloemen, is de uytbeeldinge van den lach, diewelcke vrolijckheyt beduyt, als die ſich, in dees Ouder, plagh te vertoonen, en daerom wort het Maeghdeken vrolijck gemaelt en ſchoon van opſicht, om dat Salomon, in ſijne ſpreucken ſeyt, dat een vrolijck gemoed een bloeyend ouder maeckt.
Virginita. Ionghvrouwſchap, Maeghdelijcke Staet.
EEn Maeghdeken in ’t wit gekleedt met een kroone van Eſmerauden om ’t hooft, ſich ſelve ſeer aerdigh een wit wollen gordel met beyde handen, om haer ſyde, gordende.
De Eſmeraude, gelijck Plinius verhaelt, is een teycken van de Maeghdelijcke ſtaet, die de Hemelſche Venus wert toegewijt, en diemen geloofde dat een Goddinne was van de reyne Liefde, en van wien niet anders als reyne en ſuyvere werckingen voort quaemen: want van haer quam de ſuyvere en oprechte Liefde voort, die geheel vreemt was van de t’ſaemenkominge des lichaems, en daerom is de Eſmeraude van veelen, doch inſonderheyt van de Sterreraeders gehouden voor een teycken van den Maeghdom.
Zy wordt met een Gordel als geſeyt is omgort, vermits dit een ſeer oud gebruyck was, dat ſich de Iongvrouwen, met een band omgordeden, tot een teycken van Ionghvrouwſchap: Welck Gordel van den Bruydegom, de eerſte avond plagh los gemaeckt te werden, wanneer hy met ſijn Bruyd te bedde gingh, gelijck Feſtus, Catullus, Manlius en verſcheyden andere verhaelen.
Het witte kleed bediet de ſuyverheyt, die in de goede Maeghdelijcke gedachten, en in de oprechtigheyt van een heylige wandelinge gegront is, waer door dan de ziele reyn en ſuyver wert bewaert.
Virginita. Ionghvrouwſchap, Maeghdelijcke Staet.
EEn bleeck Maeghdeken, een weynigh mager, van aengenaem en ſchoon opſicht met een bloeme krans om ’t hoofd, in wit gekleet, ſpeelende op een Cyther, veel vrolijckheyt betoonende, naevolgende een wit Lammeken, dat midden in een weyde gaet.
Zy wort jongh gemaeckt om dat zy haere overwinninge, nae haere Ionckheyt, afmeet, en haere waerdigheyt nae de tegenſtrijdige genegentheyt van dees Ouder.
De bleeckheyt en vrolijckheyt zijn teyckens van vaſten en van boetveerdigheyt, als weſende twee ſonderlinge bewaerders van de Maeghdom.
De bloemen heeft zy op ’t hooft, om dat, gelijck de Poëten ſeggen, de Maeghdom niet anders is als een bloeme, diewelcke ſoo haeſt zy gepluckt is, al haer ſchoonheyt en aerdigheyt verlieſt.
Zy volght het Lammeken, om dat de Maeghdom ſeer prijſlijck is, wanneerſe de voetpaeden Christi naevolght, weſende dieſelve ’t voorbeeld van de oprechte ſuyverheyt, en ’t rechte Lammeken dat de ſonden des Werrelts wegh neemt.
De groene Weyde bediet de genoeghlijckheyt van het dertele leven, ’t welck als het gras begint en eyndight: Om dat het leven de vrucht van de waere genoeghſaemheydt niet by hem heeft, maer alleen een ſlechte ſchijn, die terſtont daer nae verdort en verdwijnt: welck leven, door de Maeghdom, met een dapper en vrolijck gemoed, met voeten getreden zijnde, doet, dat zy met vrolijckheyt op den Cyther ſpeelt.
Anders.
EEn Maeghdeken dat met beyde handen eenen Eenhoorn ſtreelt, om dat eenige Schrijvers verhaelen, dat dit Dier ſich niet laet handelen noch vangen, dan door een Maeghdelijcke hand.
Zelo. Yver.
EEn Man in Prieſterlijcke kleedinge, die in de rechter een geeſſel, en in de ſlincker hand een ontſteken Lampe heeft.
De Yver is een ſeeckere Liefde van den
