Harmonia. Muſicael geluyt, gelijck die geſchildert is te Florenzen van den Groot-Hertogh Ferdinando.
_p_341_Harmonia.jpg)
EEn ſeer brave en ſchoone Ionghvrouw met een dobbelde Vioole van vijftien ſnaeren, hebbende een kroone op ’t hoofd, met ſeven eedelgeſteenten, die al gelijck zijn, het kleed ſal zijn van ſeven verſcheyden verwen, geheel met gout geciert, en met veelerleye eedelgeſteenten omſet.
Nox. Nacht, van Sr. Giov. Zaratino Caſtellini, van d’oude Poeeten, en van Pauſanias.
EEn vleeſſige Vrouwe met duyſter bruyne hayren gehult en met Maenekoppen gekroont, hebbende op de ſchouderen twee groote ſwarte vleugels, wijt genoegh van den anderen geſpreyt. ’t Kleed ſal ſwart zijn vol lichte ſterren geborduyrt, houdende in de rechter arm een wit Ionghsken dat in ſlaep is, in de ſlincker een ſwart kindeken dat ſlaeperigh is, alle beyde mette beenen over malkanderen geſlagen.
De Nacht wort in de Theogonia van Heſiodus een Dochter van Chaos en een ſuſter van Erebus geheeten: maer Varro ſeyt, datſe een Dochter van Erebus is.
Nox, de Nacht, ſeytmen heer te komen van nocere, dat is van beſchadigen, want zy beſchadight de oogen, haer beroovende van haere volmaecktheyt, dat is van de werckinge van haer geſicht, om dat zy de verwe en ſchoonheydt van de dingen verberght, waer in ’t oogh haer behagen ſchept.
Nae ’t gemeen gevoelen ſchijnt het, dat de Nacht niet anders is als een ſchadu van ’t Aerdrijck, daer zy nochtans in de afkomſt der Goden van Bocatius, voor een Dochter gehouden wort. Vyt een onſeecker Vaeder, ſeyt Paulus, is de Nacht geweest een Dochter van de Aerde. En niet ſonder reeden, want de tuſſchenkominge van ’t Aerdrijck verhinderen de Sonneſtraelen, en belet ons dat wy de Sonne niet ſien. Daerom doet het niet alle ſchadu, maer alleen die geene waer van de Sonne geen oorſaecke is, als zy ondergaet, maer alleen voor ſoo veel dat deel van ’t Aerdrijck belanght, alwaer het Nacht is, gelijck Suidas ſeght. Ick weet wel dat andere met een ſcherpſinnigheyt ſtaende houden, dat de nacht veel eer een werckinge is van de ſchadu des Aerdrijx, uyt kracht van de woorden van Cicero in zijn boeck van de Natuyre der Goden, uytgedruckt, daer hy ſeyt, ſelf de ſchadu des Aerdrijx de Sonne belettende, maeckt de Nacht. Waer mede Bartholomæus de Engelſman overeen ſtemt, ſeggende, de Nacht komt voort van de ſchadu des Aerdrijx. Maer ſoo wy totte ſpitsſinnigheden willen gaen, ſoo ſullen wy eenige van onſer ſijde by brengen. Ten eerſten ſullen wy ſeggen, dat de ſchadu van ’t Aerdrijck geen werckende oorſake van de Nacht en is, maer liever het duyſtere lichaem en de dickte van het Aerdrijck, dat ons beneemt het geſichte van de ondergaende Sonne, daerom ſoude hy moeten ſeggen dat de Nacht een dochter van ’t Aerdrijck is, want ſooſe een werckinge van de ſchadu was, ſoo moſtſe een Dochter van de ſchadu, en een Nichte van ’t Aerdrijck weſen. Ten tweeden ſullen wy ſeggen, dat de Nacht veel eer een werckinge is van de ondergaende Sonne, want de Sonne met haer aenkomſt en hulpe, maeckt den Dagh, en met haer ſcheyden en dervinge van haer licht, maecktſe den Nacht; weſende de Sonne, wanneerſe is
