Iae naulijx hebben zy de rijpe vruchten van haere woeckerije getrocken, of zy jancken terſtont nae de onrijpe: ſoo ſeer zijnſe totte Slockluſt genegen. Alceus vergeleeck de begeerige tocht-luſt, die hy over een Maeghdeken hadde, by een Vraet of Slemper: Want, ſeyt hy, de Sogh heeft wel d’eene Eyckel in den mond, maer ſtrax gaeptſe nae een ander, alsoo heb’ ick oock wel een ſchoon Maeghdeken, maer ick verlange terſtont wederom nae een ander.
Negligenza. Sloffigheyt, Onachtſaemheyt, Sorghloosheyt.
EEn Vrouwe met heel gebroken en geſcheurde kleederen, en gantſch onthult, leggende geſtreckt op der aerde, met een Sandlooper in de hand, of die ter ſijden over dwers leyt.
De Sloffigheyt wort onthult en qualijck gekleet geſchildert, tot bewijs dat de ſloffe onvolmaeckt is in alle zijne handelingen, zijnde, in ’t gemeen, van elck miſpreſen.
Dat zy ter aerden leyt, bediet de begeerte die zy heeft in ’t ruſten, waer uyt dit gebreck zijn oorſaeck neemt.
De Sandlooper die over dwars leyt, ſonder datter ſand uyt loopt, bediet den tijd, die verlooren is: weſende dit gebreck een ſoone van de vadſigheyt en traegheyt, of ten minſten op een tijd met haer gebooren. Daerom kan men haer oock met een Schildpadde afmaelen, die boven op haere kleeders kruypt, om datſe traegh en onachtſaem is in al haer doen, en dat door den laſt van de ſnoodigheyt des gemoeds, die haer niet toelaet, datſe van haer ingeboorene vadſigheyt ſoude werden ontlaſt.
* * * *
Sorghloosheyt wort als ſtrijdigh geſtelt tegen de Voorſichtigheyt: want Sorghloosheyt verwaerlooſt alles, en is onachtſaem in de voorſorge, om ſich van noodruft en alle behoeftige middelen tot onderhoud des levens te voorſien. Waer over als de Sorghloosheyt by Voorſichtigheyt quam, en verſocht dat zy haer in den barren Winter onderſtant wilde doen, vraeghde haer de Voorſichtigheyt, wat zy doch in den Somer, terwijl men op ’t inſaemlen moſt bedacht zijn, al hadde bedreven? antwoorde, zy hadde den Somer in welluſtigheyt en vrolijck ſingen overgebracht. Soo antwoorde Voorſichtigheyt, wel aen! hebt ghy die met ſingen doorgebracht, ſoo mooghdy nu in den Winter, u tijd, met danſſen oock overbrengen. Tot beſchaemtheyt der geener, die haere jonge jaeren met braſſen, ſlempen en ſorghloosheyt doorbrengen, en daer na in den barren Winter haers Ouderdoms, den poot moeten ſuygen, en op eens anders genaede leven.
Fatica. Sloverie.
EEn qualijck gekleede Vrouwe in ’t groen, houdende een open Boeck in haer hand als of zy las, ter ſijden ſtaet een Kalf of jonge Os.
De Arbeyt of Slovernye, is, nae ’t ſeggen van Cicero, een ſeeckere werckinge van de beſigheyt des gemoeds of des lichaems. In ’t groen wortſe gemaelt, om dat haer de Hope voed en onderhoud.
Zy is Iongh geſchildert, om dat de Ieugd bequaemer is totten Arbeyd, als wel eenigh ander Ouder. Daerom als Ovidius in zijne Minnekonſt wilde bewijſen, datmen de Sloverie in de Ieughd most verdragen, ſeyt hy:
Den arbeyd draeght in uwe Ieughd,
Want d’Ouder daer toe weynigh deughd.
Door ’t Boeck wort de Sloverie van de Sinnen verſtaen, als die voornaemlijck door de oogen gevat worden, zijnde een heerbaene die licht is, om te geraecken, in alle voorvallen totte kenniſſe van ’t verſtand. De Sloverie des lichaems, wort door de beteyckniſſe van den jonge Oſſe verſtaen; gelijck Ovidius mede verhaelt.
Fatica. Sloverie.
EEn ſtercke Vrouwe met een Eeſels-huyd bekleet, ſulx dat de Eeſels-kop verſtreckt tot een hulſel op de hoofdhayren, weſende
