dat de Tijd ſeer langhſaem en gemacklijck gaet, hebbende ’t hoofd met een groene ſluyer bedeckt. Boven op de kuyf ſal hy grijs weſen, want de koude en de ſneeu, die door de grijſigheyt zijn afgebeeld, zijn oorſaecke dat de aerde ſich niet bekleet met kruyden en bloemen.
De Slange, als boven geſeyt is, bediet het Iaer, nae ’t gevoelen van de Oude, dat door den Tijd wort gemeten en onderſcheyden, zijnde onſcheydelijck met ſich ſelve t’ſamen gevoeght.
Tempo. Tijd.
EEn oud Man met vleugels, die een Circkel in de hand houd, ſtaende tuſſchen een vervallen huys, hebbende den mond open, de tanden vertoonende, die als yſere tanden uyt ſien.
Hy is gevleugelt, nae ’t ſpreeckwoord, de tijd vlieght onwederroeplijck; ’t welck door de eervaerentheyt ſoo klaer is, en om ons de plaegen van onſe ellenden niet bitterder te maecken, ſullen wy daer van geen langh verhael doen.
De Circkel, is een teycken, dat de Tijd altijd draeyt, hebbende uyt haer Natuyre noch begin noch einde, maer is haer begin en eynde alleen aen aerdſche dingen en aen de Elementen die Spheriſch zijn.
Het neergevallen huys, de opene mond en yſerige tanden, betoonen, dat de Tijd bouwt, verwoeſt, verteert, en alle dingen ſonder koſten en moeyten te gronde werpt.
Tempo. Tijd.
EEn oud Man, die aen de rechter voet gevleugelt zijnde, op een Rad ſtaet, met een Waeghſchaele of met een Geometriſch gewicht in de hand.
De rechter voet op ’t Rad, die met zijn ommetreck, nergens anders als op een punt raeckt, dat oock nimmermeer ſtille of vaſt ſtaet, doet ons begrijpen, dat de Tijd niet in ſich heeft, als de verledene en toekomende Tijd, zijnde de tegenwoordige in een oogenblick ondeylbaer.
De Waeghſchael of Geometriſch gewicht vertoont, dat de Tijd die geene is, die alle dingen vereffent en gelijck maeckt.
Æquinottio della Primavera. Lentes Evenaer, maeckende Dagh en Nacht even langh.
_p_504_Aequinottio_della_Primavera.jpg)
EEn Ionghman van rechter geſtalte, die van de rechter ſijde van boven af, tot beneden toe, wit, en van d’ander ſijde ſwart ſal weſen, met een gordriem in ’t midden, die wat breed is, weſende van blauwe verwe ſonder knoopen, daer eenige ſterren in komen, nae de maniere van een Circkel, onder den rechter arm ſal hy ſeer aerdighlijck eenen Ram houden, mette ſlincker een ruycker van verſcheyden bloemen, aen de voeten ſal hy twee vleugels hebben, die als de verwe van ’t kleed ſullen zijn, te weten wit aen de witte, en ſwart aen de ſwarte ſijde.
Æquinoctium is die Tijd, wanneer Dagh en Nacht even langh is, en datſelve geschied tweemael des Iaers, d’eerſte den xxi Martii, als wanneer de Sonne in het teycken van Aries gaet, ons den Lente toebrengende, en de tweede den xxiii Septembris, maeckende den Herbſt, door de rijpigheyt van de vruchten.
’t Wort Æquinoctium genoemt, om dat
