gunſt van zijn beminde te geraecken. Overſulx ſoo ſpruyten uyte Liefde, tuſſchen de Minnaers geſtaedigh quaed vermoeden en arghwaen: Waer uyt dan volgen gramſchap, haet en openbare ſtrijd, gelijck Terentius ’t ſelve ſeer ſchoon uytdruckt, ſeggende in de Liefde zijn al deſe gebreecken: ongelijck, quaed vermoeden, viandſchap, ſtilleſtand, oorlogh en wederom vreede. Waer over Horatius mede ſeyt: Sat. 3, b.2.
De Liefd’ heeft een te vreemden ſin,
Nu iſſer vree, dan oorlogh in.
Welcke verſchillen te meerder voortkomen, nae datter meerder gemint wort, en hoe meerder dat iemand mint, te meer is hem de minſte ſake in den weg, ſich inbeeldende dat hy, van die hy bemint, veracht wort, en dat alles nae zijne ongemaetighde liefde: Oock om dat hem, nae zijne waerdigheyt, ongelijck wort aengedaen, waer uyt de Minnaer lichtlijck, by ſich ſelve, eenige verſtoorniſſe of gramſchap vat, ſulx dat hy denckt dat de Liefde geheel wegh is. Oock wort hy door den haet verhart: Maer als hy de gramſchap wegh gejaeght heeft, die hy tot verachtinge van zijn beminde gedraegen hadde, dan berouwt hem zijne haet, en niet konnende langer in de gramſchap en oorlogh leven, ſoo janckt en verlanght hy nae den vreede, diewelcke hy nu verkregen hebbende, ſoo verblijt hy ſich in de vereeniginge van de Liefde, waer in hy als nu vernieuwt is. ’t Spreukjen van Terentius is bekent, daer hy ſeyt, Amantium iræ amoris redintegratio est, dat is, der Minnaers gramſchap, is een vernieuwinge van de Liefde.
Het kruyd Anacampſeros ſal een beeld van de vernieuwinge weſen, want de Oude hieldent daer voor, dat het aenraecken van dit kruyd, de Liefdekens dede wederkeeren, alwaert ſchoon datſe, door den haet, waeren wegh gedreven, gelijck Plinius in ’t xxiv boeck xvii cap. verhaelt.
De Zaphyr, die van lichtblauwe verwe is, als de Hemel, ſal ons tot een beeld van vereeninge dienen, die een vrolijcke ziele in den ſtand der geruſtheyt magh bereycken: want zy heeft een vereenigende kracht, en die ſeer voorderlijck is om den vreede of peys te maecken, gelijck B. Anglicus door ’t aenſien van Dioſcorides verhaelt in ’t xvi b. lxxxiii c. Maer laet dit geſeyt zijn uyt kloeckſinnigheyt van de Schrijvers, maer niet uyt kracht van ’t kruyd Anacampſeros of den Zaphyr. ’t Kan wel weſen, dat de Zaphyr een verſoenende kracht over ſich heeft, als men een ſchoone Zaphyr aen een verſtoorde Iufvrou vereert, diewelcke, ten aenſien van de gifte, lichtlijck wederom in de vorige gunſte kan werden gebracht, want de giften en gaeven hebben een groote kracht, gelijck deſe ſpreucke klaerlijck uytdruckt, Overwinninge en eere ſal hy verkrijgen, die geſchencken uytdeelt, want hy ſal de ziele, van dieſe ontfanght, wegh dragen, en in zijne handen hebben.
_p_529_Riconciliatione_d%27Amore.jpg)
De ſchaele hebben wy tot een beeldeniſſe van een vereeringe geſtelt, want daer in doet men de geſchencken, diemen wil vereeren. De geſchencken vermogen ſeer veele in ’t verſoenen, en in de Liefde wederom te vreden te ſtellen, en de verſtoorde gemoederen te verſachten, en die gramſchap van de perſoonen te ſtillen. Waer Ovidius in zijn Minnekonſt aldus ſinght:
De Goden en de Menſch, door giften zijn verſoet,
En Iupiter wort ſelf door gaeven meeſt geboet.
Deſe ſpreucke is genomen uyt het derde boeck der Republ. van Plato, die van Suidas is aengetrocken, en voortgekomen van Heſiodus,
