maer by de Griecken was dit een loopend praetjen, gelijck oock Euripides ſeyt in zijne Medæa:
Door giften worden Menſch en Goden ſelf verſacht,
Goud heeft alleen geweld, en geene woorden kracht.
Hier over ſeyt oock Seneca, Alle Menſchen willen gaern aen ’t vatten zijn. Iae de geſchencken zijn ſoo ſoet, dat oock Neſtor de opperſte Raeds-Heer, den Keyſer Agamemnon overried, dat hy ſoude beproeven of hy Achilles niet door giften en ſchoone woorden, konde verſoenen. Waer op Agamemnon ſeyde, jae gaerne wil ick hem ongelooflijcke geſchencken vereeren, en ſtelde daer van een lijſte toe: te weeten van ſeven dryſtallen, 10 talenten gouts, 20 kopere ketels of potten, 12 paerden, ſeven de alderſchoonſte Vrouwen, onder welcke de dochter van Briſeas ſoude zijn. De geſchencken dan hebben groote kracht, om het beminde tot verſoeninge te bewegen, ſoo wel aen een behoeftige, als aen eene Eedele Iuffer, en die oopenhartigh is. De behoeftige ſal ſich tot verſoeninge laten bewegen door ’t voordeel van eenigh geſchenck, de Eedele en die gul van gemoed is, ſal ſich laeten bewegen door de geeſtige courteſie of beleeftheyt van den Schencker. Weſende dit geſchenck als een kenteycken en onderpand van zijne Liefde.
De twee Minnewichtjes bedieden, de dubbele Liefde, die na de gramſchap voortkomt, want die verdubbelt ſich nae dat dieſelve vernieuwt is, en dat met veel meerder verheuginge en ſmaeck van den Minnaers. Dit alles heeft Plautus in zijne Amphitruo ſeer wel verſtaen, als hy ſeyt:
Wat heeft de Menſch al ſtrijd en wederſpoet te lijden?
Nu is hy vol verdriets, dan ſchept hy weer verblijden:
Dan komter gramſchap by, dan worter gunſt gebouwt,
Maer ſoo ’t gebeuren mocht, waer vriendſchap is verkout,
Dat wederom een Vier van gonſte quam t’ontvoncken,
De Liefde ſal dan meer, als oyt te vooren, floncken.
Soo dat de Liefde, door de verſoeninge, verſterckt wordt, en meer waſt als oyt te vooren. Daer gebreecken geene Vryers en Vrienden, die niet dickwijls, met opſet, oorſaecke ſoecken, op dat de nieuwe gunſte mocht werden verdubbelt, en de ſoetigheyt van de Minne vernieuwt, om de ſoete vruchten van de Vereeninge dickwijls te proeven. Mimus Publius ſeyde, Tweedracht is aengenaemer als Eendracht. En daerom was de Poeet Agatho, eene van die geene, die daer oorſake gaf aen Pauſanias, zijnen hertlieven vriend om gram te werden, op dat hy dubbele vreughde in de verſoeninge ſoude genieten: Waer van Ælianus in zijn 2 boeck gedenckt. Ick bevinde, dat dit den Minnaers ſeer aengenaem is, ſooſe door kijven en twiſt wederom mette Vrijſters in vriendschap komen, en my dunckt, dat haer niet vermaecklijckers kan gebeuren. Deſe welluſt deel ick hem dickwijls mede, dickwijls met hem twiſtende: Want hy ſchept hier in een ſeer groote blijdſchap, dat ick mijn krakeel, terſtont nederlegge, en met hem wederom verſoene.
Oblivione. Vergetentheyt, van den Heer Giov. Zaratino Caſtellini.
EEn oude Vrouwe met Mandragora gekroont, houdende met de rechter hand een Linx of Loſch, en met de ſlincker een tack vol Geneverbeeſien.
Daer wort by Euſebium in ’t iii boeck i c. in zijne Euangeliſche Voorbereydinge gevonden, dat de Vergetentheyt hare beteykniſſe neemt van Latona, maer hoedanigh dieſelve by de Ouden is afgebeeld, dat is, tot noch toe, by geene Schrijvers gevonden: evenwel was ’t noodigh, datſe by haer waere vertoont geweeſt. En gelijck Plutarchus in zijn ix Gaſtmael in de vi Vraege verhaelt, ſoo verdroegh Neptunus, wanneer hy van Minerva overwonnen was, zijn verlies met groote beſcheydentheyt des gemoeds, en zy hadden oock een gemeene Tempel te ſaemen, waer in een Autaer ſtont, dat de Vergetentheyt was toegewijt, weſende dieſelve een Dochter, na dat Higinius ſeyt, van de Locht en van de Aerde. Plutarchus ſeyt in ’t vii Gaſtmael in de 5 Vraege, Dat Bacchus Vader is van de Vergetentheyt, tegen ’t gevoelen van de alderoudſte, die ſeyden dat de Vergetentheyt Moeder was van Bacchus, aen diewelcke de Vergetentheyt was toegewijt, en de geeſſel diende daer toe, datmen niet moſt gedencken noch wederom ophaelen, ’t geene men, uyt liefde van den Wijn, hadde bedreven, of datmen ’t ſelve met een ſoete kinderlijcke ſtraffe moſt verbeteren. De reeden druckt Plutarchus in zijn eerſte Gaſtmael uyt, die ick liever wil ter ſijden ſtellen, en ſeggen dat de Geeſſel en de Vergetentheyt, die aen Bacchus is toegewijt, bediet, dat de Wijn Vergetentheyt van de Eerbaerheyt en Matigheyt aenbrenght:
