zijn hoofdſlaepen raeckte, mette Genevertack, weſende een tack van de Vergetentheyt. Sulx dat de plante van het Leteeſche ſap, gelijck Ovidius en Val. Flaccus ſeggen, nat gemaeckt zijnde in de Letiſche dauw, als Virgilius ſeyt, den Menſch metten ſlaep beſwaert, en dat die door een Helſche macht weſen ſoude, de Geneverboom. Sulx datmen klaerlijck in Apollonius Rhodius ſiet, dat in de betooveringe, die Medea gebruyckte, om den Draeck in den ſlaep van de Vergetentheyt te krijgen, uytgedruckt wort, de tack van de Geneverboom, die Medea in der hand hadde.
Soo dient dan de Genevertack veel bequaemer tegens de venijnige Draeck: Want ſoo de Geneverbeeſien krachtigh zijn tegens het venijn, ſoo reynight haer ſaet des Menſchen lichaem, van de vreeſe der Slangen, diewelcke ſchricken voor deſe ontſteecken plante, gelijck Plinius verhaelt. Sulx dat ſoo veel de Vergetentheyt en de ſlaep belanght, de ſchaduwe van den Geneverboom ſwaer is, en de ſinnen verdooft, van die daer onder ruſten, en dat niet ſonder baloorigheyt of pijne des hoofds, gelijck andere boomen mede doen, die een ſwaere ſchadu hebben, waer over Virgilius den Geneverboom in ’t beſonder uytdrukt. Weſende dan deſe boom van een ſwaere ſchaduwe, ſoo iſſe uyter natuyre bequaem, om den Slaep en Vergetentheyt in die te veroorſaecken, die onder hare ſchaduwe ruſten: want de tack van den Geneverboom, is van de Poëten, voor een tack van de Vergetentheyt gehouden.
Oblivione d’Amore, Vergeteniſſe der Liefde, van den Heere Giov. Zaratino Caſtellini.
EEn gevleugelt en ſlaepende Ionghsken, met Maenekoppen gekroont, ſittende by een Fonteyne, aen wiens voet geſchreven staet Fons Cysici, houdende in de ſlincker hand een boſſel Orego of grove Marioleyn, waer onder de Viſch Polipus hanght, hebbende den hand onder ’t hoofd, leunende op eene tronck ofte ſteen.
Het gevleugelt kindeken wort voor een beeldeniſſe van de Vergetentheyt, der verdwijnende Liefde, en voor een vluchtigh gemoed geſtelt. Het behaeghde Eubulus noch Aratus niet, gelijck Athenæus verhaelt, dat de Liefde gevleugelt geſchildert wierde, meenende dat dit eerst van een onverſtandigh en oneervaeren Schilder was gevonden, en die weinigh den aert en eigenſchap der Liefde bekent was, want die was niet ſoo geheel luchtigh en vluchtigh, maer wel boven maeten ſwaer, aengeſien hy niet lichtlijck, uyt die borſt wederkeert, alwaer hy eenmael zijne ſchuyl-plaets hadde ingenomen: Waer door het geſchiet dat niemand, ſoo op een ſprongh, van de ongeneeſlijcke Minneſiekte, verloſt wort.
Alexides ſeyt oock, dat onder perſoonen, die de Liefde kennen, dickwijls praet is, van dat de Liefde niet vlieght, maer dat die geene die minnen, met hare gedachten vliegen, door ongeſtaedigheyt en verſcheydene driften des gemoeds: en niet te min, ſoo ſchilderen hem de oneervarene Schilders af, met vleugels, ſulx dat het den Griexſchen Poëten onbetaemlijck dachte, dat hy met vleugels wierde vertoont: maer zy ſtelden dieſelve vaſt en ſwaer. Gewis ſoo ſich de Liefde in de Vergetentheyt luchtigh en veranderlijck vertoonde, ſoo moſt men dieſelve veranderlijck afbeelden, te meer, nae dat de Liefde, of te licht, of te haeſtigh, of te langhſaem was. ’t Is genoegh als hy maer ten laeſten vlieght: en ſoo de Vryers met hare gedachten, door hare onbeſtandigheyt, vliegen, ſoo geven zy buyten twijfel de vlucht aen de Liefde, die van haer verjaeght zijnde, verdwijnt, en overſulx ſoo ſietmen door de eervaerentheyt, dat by veelen de Liefde in vergetentheyt komt, en dat de Minnegedachten, dickwijls, buyten de borſt, van de Vryers vliegen. En daerom beelden wy de Vergetentheyt der Liefde met vleugels af.
De Vergeteniſſe der Liefde ſlaept, want de Vryers haere Liefde in Vergeteniſſe geſtelt hebbende, ruſten dagh en nacht met de ſinnen, ’t welck zy niet konnen doen, wanneerſe door de buyen der Liefde, hier en gins geworpen worden, beſprongen zijnde door de aenvallen der Minne, want de Liefde is een Hoofdman van een ongeruſte krijgh: Dus,
Want dit is ’s Liefdes Oorloghs-vier:
Het is geen krijgh eens blooden Mans,
Want hier valt al te ſnooden kant.
