diewelcke hem acht volmaeckt in ſijne konſte te weſen, wanneer hy ſich beſt weet te voegen, om eens anders manieren (alwaert oock datſe ſchandigh waren,) tot zijn eygen profijt, met verwonderingh aen te nemen. Wort oock geſeyt, om dat het Chameleon ſeer vreeſachtigh zijnde, by ſich weinigh bloeds heeft, en dat inſonderheyt rontom ’t hert, ſoo ſchrickt het voor alle slechte beuſelingen, en verandert ſich. Waer uyt men ſien kan dat de Vleyinge, een kenteicken van een kleyne geeſt en van een veracht gemoed is, waer in dat dieſelve heerſcht en gewilligh gehoorſaemt. Dies Ariſtoteles ſeght, alle Vleyers zijn ſlaefs, en oock verachte Menſchen.
De Blaesbalck (die een bequaem wercktuygh is om ’t Vier te ontvoncken, en ’t ontſteecken licht uyt te blaeſen, alleen door den wind,) geeft ons te verſtaen, dat de Vleyers, met den wind van ydele woorden, het Vier van haere hertztochten en genegentheden, waer na zy gewilligh luyſteren, of ontſteken, of dat zy het licht der waerheyt, dat haer anders, door de kenniſſe van haer ſelf, behoorde te onderſtutten, uytbluſſchen.
Het touw dat zy in de ſlincker hand heeft, bediet, gelijck Auguſtinus verhaelt over den ix Pſalm, dat de Vleyinge den Menſchen in de ſonde verbint: ſeggende, de tonge der Vleyers bint den Menſche aen de ſonde, want hy heeft vermaeck, niet alleen in die dingen te doen, waer in hy niet alleene niet ſal gevreeſt worden een beſtraffer te zijn, maer wort oock geſeyt een wercker daer van te weſen. En voorts ſeyt hy, in den ſtrick die zy verborgen hadden, is haer voet gevangen.
Het gekreuckte voorhoofd, nae dat Ariſtoteles in zijne Menſche-kenninge ſeyt, bediet Vleyinge.
Adulatione. Vleyinge, Pluymſtrijckerie.
EEn Vrouwe met twee aengeſichten, ’t eene van een ſchoon jongh Maeghdeken, ’t ander van een mager oud Wijf; uyt hare handen vliegen verſcheyden Byen, die hier en daer ſwerven, hebbende ter ſijden eenen Hond.
Het ſchoon aengeſicht is een kenteycken van ’t eerſte bejegenen van de vleyige woorden, en dat leelijcke aengeſicht, vertoont de gebreecken, diemen veinſt en achter den rugge houd.
De Byen zijn het eygen beeld van den Vleyer, want zy draegen Honigh in haeren mond, en houden verborgen dien ſtekenden Angel, waer mede zy veeltijts oock den Menſche praemen, eer hy ’t vermoed.
De Hond quiſpelſteert en bewijſt vriendſchap aen die geene die hem brood geeft, ſonder eenigh onderſcheyd of hy ’t waerdig is of niet, en dickwijls bijt hy oock die geene, die ’t niet verdient heeft, jae ’t gebeurt oock dat hy dienſelven, die hem ’t brood heeft gegeven, verlaet. Daerom wort den Vleyer ditſelve ſeer wel toegepaſt.
Adulatione. Vleyinge, Pluymſtrijckerie.
_p_556_Adulatione.jpg)
EEn Vrouwe ſeer konſtelijck en ſchoon gekleet, ſpeelende op de Schalmeye of Fluyte, met een Hert dat voor haere voeten ſlaept. Aldus wort zy van Orus Apollo en Pierius afgeſchildert. Eenige ſchrijven dat het Hert uyter natuyre, door ’t geluyt van de Fluyte, alſoo wort aengelockt, dat het als betoovert zijnde, ſich ſelve vergeet, en alſoo laet vangen. Tot beveſtinge van dit ſeggen komt deſe beeldeniſſe over een, in de welcke
