mette lieflijckheyt van ’t geluyt, wort uytgebeelt de ſoetigheyt van de woorden: En die geene die ſich gaerne hoort Vleyen, dat wort, door de natuyrlijcke drift van ’t Herte, uytgebeeld. ’t Welck oock vertoont dat hy vreeſachtigh en van een ſwack gemoed is, die zijne ooren aen den Vleyers goedwilligh verleent.
Op deſe maniere ſchildert M. Ant. Cataldus Romeyn, de Vleyinge af, en dat zy is:
EEn vyandin van ’t waer’ gemoed,
Een ſchendſter van het aerdſche goed,
Een blindheyt voor een eel verſtand,
Een ſpijs en dranck vol gift en brand,
Die aen geen ſobre ziele ſmaeckt,
Maer is een herbergh die volmaeckt,
In vleyen en loftuyten ſwelt:
Een neſt tot in de locht geſtelt,
Een breed verblijf van logen-tael,
In ’t aenſien ſietmen ’t altemael:
Nu iſſet een Chameleon,
Een Circe of Sphinx die tovren kon,
Een Hond die vinnigh bijt en ſteeckt,
Waer uyt een doodſche wonde breeckt.
Een tongh’ is ’t die ſeer ſoetjes vleyt,
Doch is met bittre gal verſpreyt.
In ’t kort, het is een ſnoode luſt,
Een kleynoot daer de dood in ruſt,
Een ſoet venijn, een bitter ſoet,
Een kranckheyt die den Hoovlingh voed.
En dit is ’t geen ’t Heeromnes weet,
Oock dat een yder Vleyen heet.
Fuga. Vlucht.
EEn onthulde Vrouwe met een beknopt kleed en vleugels aen de ſchouders, met een kindeken in den arm, ſtaende vaerdigh om te vluchten.
Fuga. Vlucht.
EEn Vrouwe die ſeer licht gekleet, gevleugelt en vaerdigh ſtaet, om te vluchten, hebbende de vlechten uytgeſpreyt, en den rugge toegekeert.
Gevleugelt iſſe gemaelt, om dat het vluchten geen vlucht is, ten zy dat die vaerdigh geſchiede. De geſpreyde hayr-vlechten bedieden, de kleyne ſorge die men over ſich ſelve heeft, wanneermen genootſaeckt is te vluchten. Zy is luchtigh gekleet, om dat zy niet moet hebben ’t geene haer magh beletten. Den rugge heeftſe toegekeert, om dat in de Latijnſche taele het toekeeren van den rugge, voor het vluchten wort genomen.
Fuga popolare. De gemeene Vlucht.
EEn Vrouwe, die oock vlucht, en met beyde handen een ſwarm Byen houd, waer onder een ſeer groote roock is.
Dit hebben wy, tot ſoodanigh bedietſel, van den Egyptenaers: en dit ſiet men oock door de eervaerentheyt, dat de Byen haer door geen dingh, meer laeten verjaegen als door den roock, waer door zy ſnellijck en in ’t wilde ſich in de vlucht geven: Alſoo ſietmen, oock onder ’t gemeene Volck, datſe dickwijls, door den roock, van een lichte en kleyne oorſaecke, vluchten.
Fugacita delle grandezze & della gloria Mondana. Vluchtigheyt van de grootsheyt en eere des Werrelts.
EEn Vrouwe, die gevleugelt en met groen gekleet is, doch licht, uyt den geelen, weſende cierlijck geborduyrt met peerlen en andere koſtelijcke ſteenen, hebbende op ’t hoofd een goude kroone, houdende met groote bevalligheyt, in de rechter hand een ontſteecken en flickrende Vier-pijle, met de ſpreucke Egrediens ut fulgur, uytbarſtende als een blixem, mette ſlincker hand een ruycker van Rooſen, omgekeert, waer van een deel bleek en verwelckt ter aerden vallen.
Zy wort gevleugelt vertoont, om de Vluchtigheyt van ’t ontwerp van dit beeld, af te maelen.
Licht groen wortſe gekleet, om te betoonen, datmen geene hoope ſal ſtellen in de ſterflijcke goederen, want deſe komen ſeer haeſt te gebreecken, en inſonderheyt als de Menſch ſich bedrogen vindt, om tot zijn voornemen te komen, ſoo roept hy uyt: O hoope! o verlangen! dat altijd bedrieghlijck is. En Petrarcha ſeght in zijn triomph van de Dood: O ellendige, die u hoope in ſterflijcke dingen ſtelt. En Silius Italicus ſinght:
Wy ſien op ’s Werrelts goed, ’t gedacht is op ter loop,
Wy bouwen onſen grond, op al te loſſen hoop.
