’t Selve ſeyt Virgilius van de Kraeye: en Ovidius ſtelt een uyl of Schavuyt voor een quaed Voorſpoock.
Augurio. Voorſegginge, Wicchelerye, nae de Gedenck-penningh van den Keyſer Adrianus.
EEn Man, die over einde ſtaet, en nae een Vogel ſiet, die in de locht vlieght, houdende in d’eene hand een Wicchel-roede. Waer van Gellius ſeyt: De Lituus is een korte roede, maer aen ’t einde, waer zy dickst is, iſſe gekromt, en die gebruycken de Wicchelaers. En door deſe gaven de Wicchelaers, al ſittende, de tijden te kennen door ’t gevogelte, waer van Cicero in’t eerſte boeck van de Voorſegginge gewagh maeckt. Wat is uwe Wicchelroede, die een heerlijck wapen is van Voorſegginge? waer toe is dieſelve u overgelevert? Hier door heeft Romulus de Godsdienſten beſtiert, als wanneer hy de Stad bouwde.
De Vogel, die by nachte door de locht vlieght, daer van hebben de Wicchelaers, als mede ’t ampt van het Wicchelaerſchap, by den Romeinen, haere naemen gekregen, als mede van de bewegingen der Vogelen, ſulx datſe op den ſangh en ’t drayen in ’t vliegen, acht naemen, wanneerſe op die en dees maniere vlogen. En die tot dit Prieſterſchap wierden verkoren, waren gewoon te wicken en voorſeggen, te weten aen die geene die voorbereydinge maeckten, om een gemeene ſaecke te bedienen, of die uyter ſtad wilden reyſen, of die een Overigheyts ampt, waer roe zy waeren verkoren, wel en oprechtelijck wilden bedienen.
Voracita. Vraetigheyt.
EEn Vrouwe in roeſtige verwe gekleet, ſtreelende met d’eene hand eenen Wolf, houdende d’ander op een Struys.
Vraetigheyt komt uyt d’overvloedige begeerte, die de gulſige voelt door ’t inſchocken van de leckere ſpijſe, berooft zijnde van dieſelve geneugte, die van haer wert verwacht: Want altijd janckende nae nieuwe ſmaecklijcke ſpijſe, ſoo verhaeſt zy ſich om in te ſlocken, ’t geene zy in den mond heeft, ſonder dieſelve recht te ſmaecken, en altijd geſtaedigh inſwelgende, verteert zy alles en proeft geene ſpijſe te rechte, doende als de Hond, die uyt al te grooten yver van jaegen, ’t gedierte wel vervolght, maer niet dood noch nuttight. Daerom wort zy in roeſtverwe geſchildert, die het yſer verteert: De Wolf en Struys iſſer by geſtelt, om dat d’eene het yſer verteert, en d’ander verſlint alles wat hy heeft, en dat op een reys, ſonder dat hy op de nooddruftigheyt van den toekomenden tijd denckt.
Pace. Vreede, nae de Medaglie van Auguſtus.
EEn Vrouwe, die in haer ſlincker hand houd een Overvloets hooren, met veel vruchten, bloemen, blaeders, oock een Olijftack, in de rechter een Fackel, waer mede zy eenen bergh van Waepenen in den brand ſteeckt.
Het Overvloets hooren bediet overvloet, Moeder en Dochter van de Vreede, want de dierte wort niet gevoet dan door den oorlogh, noch de overvloed des levens, ſonder overvloet van Vreede, gelijck David ſeyt, Laet Vreede zijn in uwe ſterckte, en overvloed in uwe muyren.
De Olijftack beteyckent de verſoetinge van de vergramde gemoederen, gelijck elders breeder geſeyt is.
En de Fackel, die den bergh met wapenen verbrant, bediet de algemeene en onderlinge Liefde tuſſchen de Volckeren, die alle de overblijfſelen van haet, verbranden en vernielen, die oock, nae des Menſchen dood, plagh over te blijven. Van d’Overvloets hooren is genoegh in de beeldeniſſe van d’Overvloet geſeyt.
Pace. Vreede.
EEn Vrouwe met een Olijf-tack om ’t hoofd, houdende in de rechter hand de beeldniſſe van Pluto, en in de ſlincker een ſchoof kooren, gelijck ’t uyt de ſchriften van Pauſanias wort getrocken.
De Olijf krans en de ſchoof kooren, zijn teyckens van Vreede, weſende deſe vruchten in overvloet, alleen wanneer de Menſchen in Vreede ſitten en gelegentheyt hebben om ’t land te bouwen, ’t welck, door den krijgh, woeſt en onvruchtbaer leyt.
Dit heeft de Poeet willen uytdrucken,
