Piacere. Vreughde, Vermaeck, Wellust.
EEn Ionghman van ontrent ſeſtien Iaeren, ſchoon van opſicht en lachende, met een krans van Rooſen op ’t hoofd, met veele cierſels, in ’t groen gekleet, hebbende een Regenboge rontom ’t hoofd, houdende in de rechter hand een groen ſnoer, met veele angels daer aen gebonden, in de ſlincker een ruycker met bloemen.
De Ionckheyt van dees Ouder, is meer als d’ander Ouder, totten Welluſt genegen, om datſe is als een nieuw en ſuyver Criſtal, waer door alle de werreltſche Welluſtigheden haer ſchoon en klaer vertoonen. Door het ſchoon en lachend opſicht, wort vertoont, dat de luſten van de ſchoonheyt haer oorſprongh hebben.
De Rooſen waeren Venus toegewijt, weſende Vooghdeſſe van de Vreughde, en om dat dieſelve een ſchoone reuck hebben, ſoo vertoonen zy de ſoetigheyt van de Minne-Vreughde, als mede haere korte en teedere geduyrigheyt.
Het groene kleet paſt de Ionckheyt en de Vreughde wel, om dat het groen boven andere aldergematighſt is, tuſſchen het wit en ſwart, of tuſſchen het duyſter en licht, zijnde in haer ſelf een volmaeckte maete van ’t voorwerp totte kracht van ’t welgemaetight ſien, die oock ’t geſicht meer verſterckt en vervrolijckt als eenige van d’andere verwen, die de maete te buyten gaen.
De Angels zijn de veelerhande aenlockſels, die in de werreltſche vermaecklijckheden worden gevonden, hangende aen de groene draed van de ſwacke hoope, gevoelende op ’t laeſte de pricklinge van de Conſcientie, ſonder dat de Menſch ſich van dat ſoet bedrogh kan afkeeren.
De Regenboge is een kenteycken van de ſchijnende ſchoonheyt der ſterflijcke dingen, diewelcke mit datſe ſich vertoont, ſtrax weder vergaet en verdwijnt.
Piacere. Vreughde, Vermaeck, Wellust.
EEn Iongelingh met een goude kuyf met ringen beſet, waer tuſſchen veele ſchoone bloemen ſeer aerdigh gevoeght zijn, met een Perlen ſnoer, en een krans van bloeyende Mirthe; hy ſal niet gekleet, maer naeckt en gevleugelt zijn: de vleugels ſullen weſen van verſcheyden verwen, houdende in den hand een Harpe, en gulden brooskens aen zijne beenen.
De opgepronckte konſtelijcke welruyckende Paruyck, is een kenteyken van brood-dronckenheyt, dertelheyt, en van verwijfde manieren. Hier van zijn veele voorbeelden by de Poëten, diewelcke om te vertoonen, datſe de dertelheit verlaten hadden, haer ongeciert van hayren hebben uytgebeelt, latende dieſelve in ’t wilde hangen, ſonder eenige konſt, maer aen de Welluſten maektmen dat die konstigh geſtrengelt en met ringen beſet zijn. De eedelſteenen en bloemen zijn dienaers en aenlockſels van de Welluſt.
De Mirten-kroone is Venus toegewijt, en men ſeyt, als dieſelve ſich ſtelde in ’t oordeel van Paris, datſe hier mede ook gekroont was.
De vleugels bedieden, dat de Welluſt ſeer haeſt eyndight, vliet en vlucht, en daerom iſſe van de oude Latijnen Voluptas, ſnel-luſt of vliegh-luſt geheeten.
De Harpe, wort om de lieflijckheyt van haeren toon geſeyt, datſe gelijckheyt heeft met Venus en de Gratien of Bevallijckheeden, en gelijck deſe, de gemoederen verheught, alſoo verluſtight die oock de geeſten.
De goude brooskens paſſen aen de Welluſt, om te vertoonen, dat zy het goud weynigh acht, en dat het haer anders nergens toe dient, dan om haere luſten en genegentheden te voldoen: ofte, om dat de voeten dikwijls voor de onſtantvaſtigheyt worden genomen, nae de ſpreucke Davids: Mijne voeten hadden bynae geſtruyckelt; ſoo wort, daer door ontdeckt, datſe ſich licht tot nieuwigheyt keeren, en altijd van ’t een op ’t ander willen.
Piacere. Vreughde, Wellust.
EEn Iongelingh van ſeſtien Iaeren, in ’t groen gekleet, en vol bloemen geſtickt, het Corſalet of Borſtwaepen ſal met veel verwen afgemaelt zijn: op den kam van den Helm ſal een Meerminne ſitten, houdende in de rechter hand veele Angels aen ſijde ſnoeren, hebbende aen de ſlincker een rond en vergult Schild, waer in een merck-pael van gemenght Marmor ſal geſchildert zijn, met deſe ſpreuck Huc omnia, dat is, hier alles toe. Met het getal van xvi, bedieden de Egyptenaers
