288
terugweg voeren de wagentjes de steenkool aan, voor de verhitting der cylinders, waarin het cement wordt gebrand.
De Oembilinmijnen vinden in de fabriek eene afneemster van het gruis, zoodat het niet meer noodig is, daaruit briketten te persen. De magazijnen bevinden zich nabij de Emmahaven. Door de vernuftige aanwending van waterkracht, electriciteit en kabelbanen is Blechta een gering aantal menschen noodig om de fabriek te drijven, die eene capaciteit heeft van 1000 vaten per dag. Het product is goed en meet vooral zeer voldoen voor metselwerk onder water. Gelukkig schijnt ook uit financieel oogpunt de oprichting der fabriek een succes te zijn, zoodat dit voor Indië zoo belangrijke bedrijf stand zal kunnen houden. In 1914 werden 213 433 vaten cement gemaakt en kon voor het eerst dividend (5%) worden uitgekeerd over het kapitaal van ƒ2 150 000[1].
Exploitatie van de bosschen.
Kwistiger nog dan de bodem met zijne delfstoffen is het oerwoud met zijne duurzame schatten aan hout en boschproducten. Maar die schatten moeten veroverd worden en daartoe zijn meer af voer Wegen, meer menschen en meer verstandelijk overleg noodig.
Op Sumatra is aan de exploitatie der bosschen buiten de omgeving der bevaarbare en vlotbare rivieren en der dorpen nog weinig gedaan. De dienst van het Boschwezen staat nog aan het begin zijner bemoeienissen met het groote eiland. Toezicht op en leiding van de ontginning van de bosschen zijn dringend noodig. Men denke slechts aan den ladang-roofbouw, die uitgestrekte boschrijke streken in dorre vlakten heeft herschapen en op dezen noodlottigen weg in steeds sneller tempo zou voortgaan, bedreigende den regelmatigen afvoer van het hemelwater, dezen vriend soms tot vijand makend.
Vroeger, tot het jaar 1899 toe, heeft het Gouvernement op kleine schaal ijzerhoutbosschen in Palembang geëxploiteerd, doch pas in 1903 werd door de centrale Regeering belangstelling in de bosschen
- ↑ Het Indisch Bouwkundig Tijdschrift van 15 Februari 1916 bevat eene geïllustreerde beschrijving der fabriek.
