lijdenswekkende dienares, kreeg haar voegzaam deel toejuichingen en ging blozend en voldaan weer zitten. Tom Sawyer trad voorwaarts met gemaakt zelfvertrouwen en wond zich met prachtig nagebootste en allerzotste gebaren op tot het onsterfelijke: ‘Geef mij de vrijheid, of geef mij den dood!’ - doch werd in het midden door een akelige tooneelvrees bevangen. Zijne knieën knikten en hij dreigde in zijne woorden té stikken. Wel is waar wekte hij zichtbaar het medelijden en de sympathie van de toehoorders, maar zij hielden zich doodstil, en dat zwijgen van het publiek was erger dan medegevoel. Tot overmaat van smart fronste de meester zijne wenkbrauwen. Tom spande nogmaals alle krachten in, doch zag zich verplicht verslagen af te treden. Voor een oogenblik kwam er eene zwakke poging om te applaudiseeren, doch zij werd in hare wording gesmoord.
Daarop volgde: ‘De knaap stond op het brandende dek;’ toen: ‘De Assyriërs zakten den stroom af;’ en andere juweeltjes voor de declamatiekunst. Toen had men de leesoefeningen en een kampstrijd in het spellen. De schraal bezette klasse der Latinisten bracht het er met haar voordracht schitterend af.
Het eerste bedrijf was naar behooren afgeloopen en nu volgde de ‘zelfgemaakte’ opstellen van de jonge dames, die elk op hare beurt op de verhevenheid stapten, kuchten, haar handschrift, dat met een keurig lintje was vastgemaakt, in de hand hielden en begonnen te lezen. De onderwerpen waren dezelfde, waarmede bij dergelijke gelegenheden hare moeders, hare grootmoeders en ongetwijfeld al de voorouders in de vrouwelijke linie geschitterd hadden. Daar was er een over de ‘Vriendschap’, en verder: ‘Herinnering aan vroegere dagen’, ‘Godsdienst in de geschiedenis’, ‘Het land der droomen’, ‘De voordeelen der beschaving’, ‘Het verschil en de overeenkomst van de onderscheidene staatsvormen’,
