land's onafhankelijkheid en ter bevrijding van Duitsland en Europa van de verpletterende nachtmerrie van het tweede keizerrijk. Het waren de Duitse industrie-arbeiders, die, samen met de arbeiders van het platteland, de pezen en spieren van heldhaftige legers leverden, terwijl zij hun half-verhongerde gezinnen achterlieten. Gedecimeerd door de veldslagen in het buitenland, zullen zij nogmaals gedecimeerd worden door de ellende thuis. Zij verlangen nu van hun kant „garanties”, garanties, dat hun geweldige offers niet tevergeefs zijn gebracht, dat zij de vrijheid hebben veroverd, dat de overwinningen, die zij op de Bonapartistische legers behaald, niet in een nederlaag van het Duitse volk worden veranderd, zoals in het jaar 1815. En als eerste van deze garanties verlangen zij „een eervolle vrede voor Frankrijk” en „de erkenning van de Franse republiek”.
Het Centraal Komitee der Duitse Sociaal-Demokratische Arbeiderspartij publiceerde op de 5de Oktober een manifest, waarin het energiek op deze garanties aandrong. „Wij”, zeide het, „wij protesteren tegen de annexatie van Elzas-Lotharingen. En wij zijn ons bewust, dat wij uit naam van de Duitse arbeidersklasse spreken. In het gemeenschappelijk belang van Frankrijk en Duitsland, in het belang van de vrede en de vrijheid, in het belang van de westerse beschaving tegen Oosterse barbaarsheid, zullen de Duitse arbeiders de annexatie van Elzas-Lotharingen niet geduldig verdragen... Wij zullen trouw naast onze arbeiders-kameraden van alle landen staan voor de gemeenschappelijke internationale zaak van het proletariaat!”
Ongelukkigerwijze kunnen wij niet op hun direkt sukses rekenen. Als de Franse arbeiders midden in de vrede den aanvaller niet tot staan konden brengen, hebben dan de Duitse arbeiders meer kans om den overwinnaar midden in het wapenrumoer tegen te houden? Het manifest der Duitse arbeiders eist de uitlevering van Louis Bonaparte, als een gewoon misdadiger, aan de Franse republiek. Hun heersers doen hun uiterste best, hem weer de Tuileriën te doen betrekken, als den besten man om Frankrijk te ruïneren. Hoe dit ook moge zijn, de geschiedenis zal tonen, dat de Duitse arbeiders niet van dezelfde buigzame stof zijn gemaakt als de Duitse middenklasse. Zij zullen hun plicht doen.
Evenals zij, begroeten wij de oprichting van de republiek in Frankrijk, maar terzelfdertijd kwellen ons zorgen, die, naar wij hopen, ongegrond zullen blijken. Deze republiek heeft niet de troon omver geworpen, doch slechts zijn lege plaats ingenomen. Zij is niet als een
