een bende politie-brigadiers en enige linie-regimenten op een nachtelijke rooftocht tegen Montmartre uit te zenden, teneinde daar bij verrassing het geschut der Nationale Garde weg te nemen. Het is bekend, hoe deze poging schipbreuk leed op de tegenstand der Nationale Garde en op de verbroedering van de troepen met het volk. Aurelles de Paladine had reeds van te voren zijn overwinningsbericht laten drukken, en Thiers hield zijn muurplakaten gereed, die zijn staatsgreep-maatregelen moesten afkondigen. Beiden moesten thans vervangen worden door oproepen, waarin Thiers zijn grootmoedig besluit bekend maakte, dat de Nationale Garde haar wapenen mocht behouden; hij twijfelde er niet aan, — zeide hij, — dat zij er gebruik van zou maken om zich tegen de rebellen bij de regering aan te sluiten. Onder al de 300.000 leden der Nationale Garde handelden er slechts 300 overeenkomstig deze oproep van den kleinen Thiers om zich, tegen zich zelf, bij hem aan te sluiten. De roemrijke arbeidersrevolutie van de 18de Maart nam zonder tegenstand bezit van Parijs. Het Centraal Komitee was haar voorlopige regering. Europa scheen een ogenblik in twijfel te trekken, of zijn jongste wonderbaarlijke hoofd-, staats- en krijgsverrichtingen enigerlei werkelijkheid bezaten, of dat zij de dromen van een, sedert lang verdwenen verleden waren.
Van de 18de Maart tot het binnendringen der Versaillaanse troepen in Parijs bleef de proletarische revolutie zó rein van alle gewelddadigheden, waarvan de revoluties, en nog meer de kontra-revoluties der „hogere klassen” vol zijn, dat de tegenstanders geen ander houvast voor hun verontwaardiging vinden dan de exekutie van de generaals Lecomte en Clément Thomas, en de botsing op de Place Vendôme.
Een der Bonapartistische officieren, die bij de nachtelijke overval op Montmartre een rol speelde. Generaal Lecomte, had vier keer aan het 81ste linieregiment bevel gegeven, op een ongewapende samenscholing op de Place Pigale te schieten; toen de troepen dit weigerden, schold hij hen woedend uit. In plaats van vrouwen en kinderen dood te schieten, schoten zijn eigen mensen hem zelf dood. De ingewortelde gewoonten, die den soldaten onder de tucht der vijanden van de arbeiders worden bijgebracht, gaan natuurlijk niet verloren op hetzelfde ogenblik, waarop deze soldaten naar de arbeiders overlopen. Dezelfde mensen stelden ook Clément Thomas terecht.
„Generaal” Clément Thomas, een ontevreden ex-wachtmeester, had zich in de laatste tijd van Louis Philippe bij de redaktie van het republikeinse blad „Le National” laten aanwerven, waar hij tegelijkertijd de post van verantwoordelijk stroman (gérant responsable, die het uit-
