troepen op Rome te protesteren, — toen werd Changarnier, toentertijd generaal der ordepartij, door de Nationale Vergadering en in het bijzonder door Thiers als de redder der maatschappij uitgeroepen, omdat hij zijn troepen van alle kanten op deze ongewapende mensen had losgelaten, om hen neer te schieten, neer te sabelen en onder de hoeven hunner paarden te vertrappen. Toentertijd werd Parijs in staat van beleg verklaard; Dufaure joeg nieuwe onderdrukkingswetten door de Vergadering; nieuwe arrestaties, nieuwe verbanningen, een nieuw schrikbewind werden ingevoerd. Maar de „lagere klassen” doen dit anders. Het Centraal Komitee van 1871 liet de helden der „vreedzame” demonstratie eenvoudig lopen, en zo waren zij reeds twee dagen later in staat, onder admiraal Saisset bijeen te komen voor die gewapende demonstratie, die met de tevoren beraamde vlucht naar Versailles eindigde. In zijn tegenzin om de, door Thiers' nachtelijke inbraak in Montmartre geopende burgeroorlog te aanvaarden, maakte het Centraal Komitee zich ditmaal aan een besliste fout schuldig, door niet onmiddellijk tegen het toen volkomen hulpeloze Versailles op te rukken en daardoor aan de samenzweringen van Thiers en zijn landjonkers een einde te maken. In plaats daarvan veroorloofde men aan de ordepartij, nogmaals haar kracht aan de stembus te beproeven, toen op de 26ste Maart de Kommune werd gekozen. Op deze dag wisselden de mannen der orde in de distriktsmairies welwillende woorden van verzoening met hun al te grootmoedige overwinnaars, terwijl zij tegelijkertijd in hun harten plechtige beloften, gromden, te zijner tijd bloedige wraak te nemen.
En aanschouwt nu de keerzijde van de medaille! Thiers opende zijn tweede veldtocht tegen Parijs in het begin van April. De eerste kolonne van Parijse gevangenen, die naar Versailles kwam, werd weerzinwekkend behandeld, terwijl Ernest Picard, met de handen in de broekzakken, rondslenterde en hen hoonde, en de vrouwen van Thiers en Favre, te midden van haar ere(?)dames, van het hoge balkon af de schandelijkheden van het Versaillaanse gepeupel met applaus begroetten. De gevangen linie-soldaten werden eenvoudig neergeschoten; onze dappere vriend, generaal Duval, de ijzergieter, werd zonder vorm van proces vermoord. Gallifet, de souteneur van zijn vrouw, zo berucht door het schaamteloze tentoonstellen van haar lichaam bij de gelagen van het tweede keizerrijk. Gallifet snoefde in een proklamatie, dat hij de moord op enige, door zijn ruiters verraste en ontwapende Nationale Gardisten, te zamen met hun kapitein en luitenant, had bevolen. Vinoy, de deserteur, werd door Thiers tot het grootkruis van het legioen van eer benoemd,
