oorlog over het verslag van deze kommissie interpelleerde, verstikte het geschreeuw der landjonkers zijn stem; zij verboden Leflô te antwoorden. Het ware een belediging voor hun „roemrijk” leger, over zijn daden... te spreken. De onverschillige toon, waarop de verslagen van Thiers de slachting der bij Moulin Saquet in hun slaap verraste Nationale Gardisten en de massa-fusillades te Clamant meedeelden, wondde zelfs de zenuwen van de waarachtig niet overgevoelige Londense „Times”. Maar het zou belachelijk zijn, de slechts inleidende afschuwelijkheden te willen opsommen, die door de bombardiers van Parijs en de ophitsers tot een slavenhouders-rebellie onder de bescherming van den vreemden veroveraar werden begaan. Te midden van al deze verschrikking vergeet Thiers zijn parlementaire jammer wegens de vreselijke verantwoordelijkheid, die op zijn dwergenschouders drukt, pocht, dat „l'Assemblée siège paisiblement” (de Vergadering in vrede haar zitting voortzet) en bewijst door zijn onafgebroken feestmalen, vandaag met de December-generaals, morgen met Duitse prinsen, dat zijn spijsvertering niet in het geringst is verstoord, —niet eens door de geesten van Lecomte en Clément Thomas.
