iets tot stand te brengen. De hoop gaf me moed, de hoop maakte my hier-en-daar welsprekend. Nog herinner ik my den indruk die me bezielde toen ik aan háár schreef: m’n boek is af, m’n boek is af! Nu zal alles weldra goed gaan! Vier lange, vier moeielyke jaren had ik doorgeworsteld — en vruchteloos verloren, helaas! — in pogingen om zonder publiciteit, zonder opzien, zonder schandaal vooral, iets te bewerken dat tot verbetering zou kunnen leiden van den toestand waaronder de Javaan gebukt gaat. De ellendige Van Twist die, voor ’t minst zoo er eenig besef van eer en plicht in hem huisde, m’n natuurlyke bondgenoot had moeten zyn, was niet te bewegen geweest ’n hand uittesteken. De brief dien ik tot hem richtte, is ontelbare malen gepubliceerd, en bevat nagenoeg alles wat in de Havelaarszaak de hoofdmomenten uitmaakt. De man heeft nooit geantwoord, nooit blyk gegeven van welwillendheid om zooveel mogelyk te herstellen wat door zyn schuld bedorven is. Door die gewetenlooze lauwheid ten-laatste gedwongen tot publiciteit, tot het kiezen van een anderen weg dan ik tot dien tyd toe betrad, wees verontwaardiging my eindelyk de middelen aan om te bereiken wat onbereikbaar scheen: een oogenblik gehoor. Wat de luie Van Twist niet wilde toestaan, wist ik aftepersen van de Natie: de Havelaar werd gelezen, men…hoorde my. Helaas, hooren en verhooren is twee! Dat boek was „mooi” verzekerde men, en als de schryver eens weer zoo’n vertellinkje had…
Zeker, men had zich by de lektuur „geamuzeerd” en dacht er niet aan — of ontveinsde te begrypen — dat niet ik op middelbaren leeftyd m’n loopbaan, die schitterend beloofde te worden, opgaf tot vermaak. Dat niet ik amuzement beoogd had in ’t trotseeren van den gifdood voor my, voor myn trouwe dappere vrouw, en voor ons lief kind. De Havelaar was zoo’n onderhoudend boek, durfde men my zeggen, en onder zulke lofredenaars waren er die gillen zouden van angst by ’t minste dagelyksch gevaartje, ik zeg niet voor gezondheid en leven, maar voor ’n gering deel van hun welstand. De meeste lezers schenen te meenen dat ik my en de mynen had blootgesteld aan armoed, vernedering en dood, om hun ’n prettig lektuurtje te verschaffen.
Deze dwaling…doch genoeg hiervan. Zéker is ’t, dat ik van zoo’n naïf-wreede Jokrissiade geen voorgevoel had toen ik zoo verheugd uitriep m’n boek is af, m’n boek is af! De overtuiging dat ik waarheid zeide, dat ik gedaan had wat ik bezig was te schryven, en het voorbyzien hoe ’t lezend en luisterend Publiek zoo gewoon is geraakt aan cant, aan zinledige praatjes, aan byna doorgaande tegenstelling van zeggen en doen…dit alles vervulde my in 1859 met zooveel hoop als inderdaad noodig was om ’t pynlyk schryven van den Havelaar mogelyk te maken. Maar thans, nu me twintig jaar later al te voldoende gebleken is dat de Natie party trekt vóór de Van Twisten en konsorten — d.i. voor schelmery, roof en moord — tegen my, d.i. tegen Recht, Menschlievendheid en wèlbegrepen Staatkunde, nu