Pagina:Mengelingen Deel 1.pdf/76

— 74 —

De moed ontzinkt de Burgerschaar:
 De Stad is in heur macht.

Nu eischt zy d’onverlaat ter dood,
 Doe zoo baldadig sprak:
En Beilaert wordt gevat, gedoemd,
 Dat by zijn trouw niet brak.

Men doemt als kwetser van ’t ontzag,
 Hem straks ter gruwbre straf:
Te smooren, levend, onder de aard,
 In ’t toegeworpen graf.

« ’k Wist (sprak hy), dat ik sterven moet,
 » Het zij dan vroeg of spâ;
» De dood heeft niets dat my ontzet;
 » Zy is ons altijd na.

» ’k Was altijd voor het graf bereid;
 » Maar ’k heb nog eene plicht,
» Waar van ik my te kwijten heb,
 » En die me op ’t harte ligt,

» Vergun my, dat ik voor mijn dood,
 » Die teedre plicht voldoe,
» En sta my zeven dagen tijds
 » Tot haar vervulling toe.

» Men laat’ my onverhinderd gaan:
 » Op morgen reis ik af,
» En keer in zeven dagen dagen weêr,
 » En onderga mijn straf.