Pagina:Mengelingen Deel 1.pdf/82

— 80 —

Een gift van alles wat hy heeft,
 En smaakt een nieuwe troost.

Het vijfde licht bestijgt den trans:
 Hy knielt voor ’t Outer neêr,
Ontlast zijn ziel voor ’t Godlijk oog,
 En keert gezuiverd weêr.

Maar eindlijk steekt de zesde zon
 Het hoofd ten kimmen uit:
« Mijn kindren (zegt hy)! nu is ’t tijd,
 » Dat ik mijn hart ontsluit.

» Omhelst me en drukt u aan mijn hart!
 » Het is de laatste keer,
» Dat ik die teedre troost geniet:
 » Ik zie u nimmer weêr.

» ’k Begeef u. — De Almagt blijve uw schuts,
 » Uw hoop en toeverlaat!
» Zy zegenen u met overvloed,
 » En met een vruchtbaar zaad!

« Neem thands het afscheid van mijn hart,
 » (Eens Vaders afscheid!) aan.
» ’k Begeef u — maar, mijn dierbaar kroost!
 » Maar — om ter dood te gaan.

» Ge onzet u ? — Ja! ik ben gedoemd,
 » En gaf mijn woord van eer.
» Op morgen graaft men my in ’t zand:
 » Op heden keere ik weêr.